παναίτιος
Μὴ πάντα πειρῶ πᾶσι πιστεύειν ἀεί → Credenda cunctis esse cuncta ne putes → Glaub ja nicht allen alles immerdar
English (LSJ)
ον, (αἰτία)
A cause of all, Ζεύς A.Ag.1486; ἓν π. Dam. Pr.37. 2 to whom all the guilt belongs, opp. μεταίτιος, A.Eu.200.
German (Pape)
[Seite 456] Ursache von Allem seiend, die ganze Schuld tragend, Aesch. Ag. 1465 Eum. 191 u. Sp.
Greek (Liddell-Scott)
πᾰναίτιος: -ον, (αἰτία) ὁ αἴτιος πάντων, Ζεὺς Αἰσχύλ. Ἀγ. 1486. 2) εἰς ὃν ἅπασα ἡ ἐνοχὴ ἀνήκει, ἀντίθετ. τῷ μεταίτιος, ὁ αὐτ. ἐν Εὐμ. 200.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
1 qui est la cause et le principe de tout;
2 coupable de tout, seul coupable.
Étymologie: πᾶν, αἴτιος.
Greek Monolingual
παναίτιος, -ον (ΑΜ)
(για τον Δία) ο αίτιος τών πάντων
αρχ.
αυτός στον οποίο ανήκει όλη η ενοχή, ο μόνος υπεύθυνος για όλα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < παν- + αἴτιος.
Greek Monotonic
πᾰναίτιος: -ον (αἰτία)·
1. υπαίτιος για όλα, σε Αισχύλ.
2. αυτός στον οποίο ανήκει ολόκληρη η ενοχή, ένοχος για όλα, στον ίδ.
