δυσνίκητος

English (LSJ)

[ῑ], ον, hard to conquer, ἔρως J.AJ18.1.6, cf. Plu.Comp.Pel.Marc.2, D.C.43.28.

Spanish (DGE)

-ον
• Alolema(s): δυσνίκατος IGBulg.1².344.5 (Mesambria I a.C.)
1 difícil de doblegar τὸ φρονοῦν I.AI 18.269
• difícil de derrotar militarmente, D.C.43.28.1
• subst. τὸ δυσνίκητον = dificultad de vencer militarmente un general, Plu.Comp.Pel.Marc.2.
2 invencible Eros AP 5.179.9 (Mel.), Ἄδας IGBulg.l.c.
• indoblegable, indómito δ. δὲ τοῦ ἐλευθέρου ἔρως I.AI 18.23 (cj. pero δυσκίνητος cód.), φύσις Plu.Alex.7, ἰσχύς Gal.5.29.

German (Pape)

[Seite 684] schwer zu besiegen; Plut. Pelop. 2 Marc. 2; ἔρως Mel. 52 (V, 179).

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
difficile à vaincre.
Étymologie: δυσ-, νικάω.

Russian (Dvoretsky)

δυσνίκητος: (ῑ)
1) труднопобедимый (Πελοπίδας Plut.; ἔρως Anth.);
2) непреклонный (ἡ τοῦ Ἀλεξάνδρου φύσις Plut.).

Greek (Liddell-Scott)

δυσνίκητος: [ῑ], -ον, δυσκατάβλητος, δυσκολονίκητος, Πλούτ. Συγκρ. Πελοπ. Μαρκ. 2.

Greek Monolingual

δυσνίκητος, -ον (Α)
αυτός που δύσκολα νικιέται.

Greek Monotonic

δυσνίκητος: -ον (νῑκάω), δύσκολος να τον κατακτήσει κάποιος, δυσκολονίκητος, σε Πλούτ.

Middle Liddell

δυσ-νίκητος, ον [νῑκάω]
hard to conquer, Plut.