βεβαιωτής
Φιλίας δοκιμαστήριον ὁ χωρισμὸς φίλων → Probas amicum, ab eo si longe absies → Der Freundschaft Probe ist die Trennung von dem Freund
English (LSJ)
οῦ, ὁ, A one who gives assurance of a thing, authority, ἀμφισβητουμένων Plb.4.40.3 (pl.); ἱστορίας D.H.1.28, cf. 3.67, al.; confirmatory, λόγοι Phld.Sign.29. 2 legal surety, τοῦ μόνιμον τὴν ὁμόνοιαν γενέσθαι Plb.2.40.2; β. τῆς πίστεως παρέχεσθαι Plu. Flam.4; warrantor in sales, SIG2832 (Amphipolis), etc.
Spanish (DGE)
-οῦ, ὁ
• Alolema(s): βεβαιωτάς IG 92(1).754.5 (Anfisa I a.C.), IAE 36.9 (I d.C.)
1 adj. garante, que sirve de o que da garantía o seguridad de pers., c. gen. βεβαιωτὴν δὲ τοῦ μόνιμον αὐτὴν ἐπὶ ποσὸν γενέσθαι Λυκόρταν Plb.2.40.2, ἀμφισβητουμένων Plb.4.40.3, τῆς πίστεως Plu.Flam.4, τῆς δὲ πατρίου (ἱστορίας) β. ... νομισθείς considerado una autoridad en la historia de su país D.H.1.28, τοῦ μέλλοντος λέγεσθαι D.H.3.67
•de abstr. τ[ο] ύτους (λόγους) βεβαιωτὰς αὐτοῦ παρισ[τάν] ουσιν presentan estos (argumentos) como confirmaciones o garantías de éste Phld.Sign.29.30.
2 subst. garante legal ἵνα ... παραδόντες τοῖς βεβαιωταῖς τὸν περὶ τῆς βεβαιώσεως λόγον συνστήσωνται UPZ 162.6.10 (II a.C.), cf. PGrenf.2.33.4 (II a.C.), καθέστακε δὲ βεβαιωτὰν [κατὰ τὸν] ν[όμ] ον Νίκιππον IG l.c., ὧν ἁπάντων ἐναργέστατος ἦν βεβαιωτὰς αὐτός IAE l.c., προπωλητὴς καὶ β. τῶν κατὰ τὴν ὠνὴν ταύτην πάντων PPar.17.14 (II d.C.), cf. PLips.1.10 (II a.C.), SB 8007.3 (IV d.C.), PAbinn.251.11 (IV d.C.).
German (Pape)
[Seite 440] ὁ, Bestätiger, Bekräftiger, Gewährsmann. Pol. 2, 40; πίστεως Plut. Flam. 4 u. öfter; Dion. Hal. 1, 11.
French (Bailly abrégé)
οῦ (ὁ) :
1 celui qui assure ou affirme;
2 celui qui décide, arbitre.
Étymologie: βεβαιόω.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
βεβαιωτής -οῦ, ὁ βεβαιόω bevestiger, garantsteller, iemand die garant staat.
Russian (Dvoretsky)
βεβαιωτής: οῦ ὁ
1) поручитель (τινος Polyb., Plut.);
2) посредник, третейский судья (αἰτιῶν Plut.).
Greek (Liddell-Scott)
βεβαιωτής: -οῦ, ὁ, ὁ ἐπιβεβαιῶν τι, παρέχων βεβαιότητα, Διον. Ἁλ. 1. 1242. 2) ἐπὶ δικανικῆς σημασίας, ὁ ἐπιβεβαιῶν τι, ἐγγυητής, Λατ. fidejussor. Πολύβ. 2. 40. 2. Συλλ. Ἐπιγρ. 2693 e· β. τῆς ὠνῆς 2694 a· ‒ οὕτω, βεβαιωτήρ, ῆρος, ὁ, Δελφ. Ἐπιγρ. ἐν τῇ Συλλ. Ἐπιγρ. 1699, 1702 κ. ἀλλ.
Greek Monolingual
ο (Α βεβαιωτής) βεβαιώ
1. εκείνος που επιβεβαιώνει ή επικυρώνει κάτι
2. ο εγγυητής.
