guttur

Latin > English (Lewis & Short)

guttur: ŭris, n. (ante-class.; also m. in
I acc. sing. gutturem, Plaut. Mil. 3, 2, 22; id. Aul. 2, 4, 25; Nov. Com. Fragm. v. 118 Rib.), the gullet, throat (cf.: faux, gula, jugulum): da meo gutturi gaudium, Plaut. Curc. 1, 2, 10; 49: venter gutturque resident ferias, id. Capt. 3, 1, 8: guttur homini tantum et suibus intumescit, Plin. 11, 37, 68, § 179: quis tumidum guttur miratur in Alpibus? Juv. 13, 162: (tamquam si in Alpibus gutturosos homines admireris, ubi tales sunt plurimi scilicet: nam lata et inflata colla habent, Vet. Schol. ad h. 1.): haud modicos tremulo fundens e gutture cantus, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: liquidum tenui gutture cantat avis. Ov. Am. 1, 13, 8: parentis olim si quis impia manu Senile guttur fregerit, Hor. Epod. 3, 1.—In plur.: fodere guttura cultro, Ov. M. 7, 314: laqueo ligare guttura, id. ib. 6, 135.—Hence,
II Transf., gluttony: memorabile magni Gutturis exemplum, Juv. 2, 114.—Comically: inferior, i. e. anus, Plaut. Aul. 2, 4, 25.