ἕλκος
Πονηρός ἐστι πᾶς ἀχάριστος ἄνθρωπος → Ingratus omnis homo non est, quin sit malus → Ein jeder Mensch, der Dankbarkeit nicht kennt, ist schlecht
English (LSJ)
εος, τό,
A wound, Il.4.190, al. (never in Od.), Pi.P.2.91, E.Tr. 1232 (pl.), etc. 2 festering wound, sore, ulcer, ἕ. ὕδρου the festering bite of a serpent, Il.2.723; plague-ulcer, Th.2.49, X.Eq.5.1, etc. (Gal. 10.232 defines ἕ. as ἡ τῆς συνεχείας λύσις ἐν σαρκώδει μορίῳ, and both 1.1 and 1.2 are treated in Hp.Ulc.; ἕ. is applied to amputations in Art.68.) II metaph., wound, loss, Sol.4.17, S.Ant.652,al.; ἕ. δήμιον A.Ag.640; ὑποκάρδιον ἕ. Theoc.11.15; γίγνεται ἕ. ἐφ' ἕλκει Lib.Ep.1063.6. (Orig. Ελκος, cf. Lat.ulcus, Skt.árśas (n.) 'haemorrhoid': ἕ- by influence of ἕλκω.)
Greek (Liddell-Scott)
ἕλκος: -εος, τό, (ἴδε ἕλκω)· ὠτειλή, πληγή, τραῦμα, Ἰλ. Δ. 190 κ. ἀλλ. (οὐδαμοῦ ἐν Ὀδ.), Πίνδ. καὶ Ἀττ. 2) τραῦμα μετὰ φλεγμονῆς, ἕλκει μοχθίζοντα κακῷ ὀλοόφρονους ὕδρου, βασανιζόμενον ἐκ κακοῦ τραύματος ὑπὸ ὀλεθρίου ὄφεως, Ἰλ. Β. 723· ἐπὶ ἑλκῶν προξενουμένων ἐκ λοιμικῆς νόσου, Θουκ. 2. 49, πρβλ. Ξεν. Ἱππ. 5, 1, κτλ. ΙΙ. μεταφ., πληγή, καταστροφή, ταῦτα’ ἤδη πάσῃ πόλει ἔρχεται ἕλκος ἄφυκτον Ἐλεγεῖα Σόλωνος παρὰ Δημ. 422. 13, Αἰσχύλ. Ἀγ. 640, Σοφ. Ἀντ. 652, κ. ἀλλ.· ὑποκάρδιον ἕλκ. θεόκρ. 11. 15.
French (Bailly abrégé)
ion. -εος, att. -ους (τό) :
1 blessure, plaie purulente ; ulcère;
2 incision dans un arbre.
Étymologie: R. Ϝελκ, v. ἕλκω.
