ὑϊδοῦς

English (LSJ)

οῦ, ὁ, (υἱός)

   A son's son, grandson, Pl.Lg.925a, X.An.5.6.37, D.43.73; written υἱιδοῦς in Arist.HA585b34, Paus.4.15.3.

Greek (Liddell-Scott)

ὑϊδοῦς: -οῦ, ὁ, (ὑιὸς) ὡς τὸ υἱδεύς, υἱὸς υἱοῦ, ἔγγονος, Πλάτ. Νόμ. 925Α, Ξεν. Ἀν. 5 6, 37, Δημ. 1075. 28· φέρεται υἱϊδοῦς παρ’ Ἀριστ. ἐν τῷ π. τὰ Ζ. Ἱστ. 7. 6, 6, Παυσ. 4. 15. 32. - Ἡ αὐτὴ ποικιλία ἀπαντᾷ ἐν τοῖς λοιποῖς τύποις, ἀλλὰ τὰ ἄριστα τῶν Ἀντιγράφων ἔχουσιν ἓν μόνον ι, δηλ. ὑΐδιον, οὐχὶ υἱΐδιον, τὸ Ραβ. Ἀντίγραφ., τοῦ Ἀριστοφ., ἴδε Elmsl. εἰς Σοφ. Ο. Κ. σ. 83.

French (Bailly abrégé)

οῦ (ὁ) :
petit-fils.
Étymologie: υἱός.

Greek Monotonic

ὑϊδοῦς: -οῦ, ὁ (υἱός), όπως το ὑϊδεύς, εγγονός, σε Ξεν., Δημ.

Russian (Dvoretsky)

ὑϊδοῦς: οῦ ὁ внук Xen., Plat.

English (Woodhouse)

son's son