φλεβοτονούμαι

From LSJ

έγ', ὦ ταλαίπωρ', αὐτὸς ὧν χρείᾳ πάρει. τὰ πολλὰ γάρ τοι ῥήματ' ἢ τέρψαντά τι, ἢ δυσχεράναντ', ἢ κατοικτίσαντά πως, παρέσχε φωνὴν τοῖς ἀφωνήτοις τινά → Wretched brother, tell him what you need. A multitude of words can be pleasurable, burdensome, or they can arouse pity somehow — they give a kind of voice to the voiceless | Tell him yourself, poor brother, what it is you need! For abundance of words, bringing delight or being full of annoyance or pity, can sometimes lend a voice to those who are speechless.

Source

Greek Monolingual

-έομαι, Α
(κατά τα Ανέκδοτα Βεκκήρου) «φλεβοτονεῖσθαι
τὸ τείνειν τὰς φλέβας λέγοντά τι ἤ πράττοντα».
[ΕΤΥΜΟΛ. < φλέψ, φλεβός + -τονοῦμαι / -τονῶ (< -τόνος < τόνος < τείνω), πρβλ. οἰκειοτονοῦμαι].