ἀναβάντα γὰρ εἰς τὴν ἀκρόπολιν, καὶ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς λύπης προσκόψαντα τῷ ζῆν, ἑαυτὸν κατακρημνίσαι → for he ascended the acropolis and then, because he was disgusted with life by reason of his excessive grief, cast himself down the height
η, Ν
ξηρά, ήπειρος («στη στεριά δεν ζει το ψάρι», δημ. τραγούδι).
[ΕΤΥΜΟΛ. < στερεά, θηλ. του επιθ. στερεός με συνίζηση].