συρτός

English (LSJ)

ή, όν, A swept or washed down by a river, of gold-dust, etc., Plb.34.9.10, Str.3.2.10, 5.4.6. II trailing, χιτὼν σο., = σύρμα 1.1, Sch.Ar.Lys.45, cf. Poll.4.118; ζῷον, of the ἔχιδνα, Cyran.58.
συρτός, ὁ (or σύρτης, ου, ὁ), the name of a dance, A ἡ τῶν συρτῶν πάτριος ὄρχησις IG7.2712.66 (Acraephia, i A.D.).

Greek (Liddell-Scott)

συρτός: -ή, -όν, παρασυρόμενος, καταφερόμενος ὑπὸ ποταμοῦ, ἐπὶ χρυσῆς κόνεως, κτλ., Πολύβ. 34. 9, 10, Στράβ. 246. ΙΙ. ὁ συρόμενος κατὰ γῆς, χιτὼν σ. = σύρμα Ι. 1, Σχόλ. εἰς Ἀριστοφ. Λυσ. 45, πρβλ. Πολυδ. Δ΄, 118.

Greek Monolingual

(I)
-ή, -ό / συρτός, -ή, -όν, ΝΜΑ, και σουρτός, -ή, -ό, Ν σύρω
1. αυτός που σύρεται καταγής, αυτός που κατά κάποιο τρόπο μετακινείται έρποντας (α. «συρτό δίχτυ» β. «συρτὸν ζῷον» — η έχιδνα, Κυραν.)
2. το αρσ. ως ουσ. βλ. συρτός (II)
3. το θηλ. ως ουσ. βλ. συρτή
νεοελλ.
φρ. «συρτή φωνή» — η φωνή με την οποία παρατείνεται η προφορά των λέξεων
αρχ.
1. (για μέταλλα) αυτός που παρασύρεται από ποταμό («τὸ δὲ πεδίον θείου πλῆρές ἐστι συρτοῡ», Στράβ.)
2. φρ. «συρτὸς χιτών» — θεατρική εσθήτα με μακριά ουρά.
(II)
ο, ΝΑ
είδος κυκλικού αλυσιδωτού χορού που χορευόταν στην αρχαιότητα και χορεύεται και σήμερα σε διάφορες παραλλαγές (α. «χόρεψαν συρτό και τσάμικο με εθνικές ενδυμασίες» β. «τὰς δὲ πατρίους πομπὰς μεγάλας καὶ τὴν τῶν συρτῶν πάτριον ὄρχησιν θεοσεβῶς ἐπετέλεσαν», επιγρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Ουσιαστικοποιημένος τ. του ρηματ. επιθ. συρτός (χορός) του ρ. σύρω. Η λ. απαντά και στην αρχ. Ελληνική με τη σημ. αυτή σε έναν τ. σιρτῶν της γεν. πληθ., ο οποίος μπορεί να προέρχεται είτε από λ. σύρτης είτε από λ. συρτός.

Russian (Dvoretsky)

συρτός: [adj. verb. к σύρω намытый (волнами), нанесенный (βῶλος ἡ ἀργυρῖτις Polyb.).