ἀλιτήμων

English (LSJ)

ον, gen. ονος, (> ἀλιτεῖν) = ἀλιτήριος (sinning against, offending against, guilty, avenging spirit, sinful), Il. 24.157, 186, Call. Dian. 123, ARh. 4.1057.

Spanish (DGE)

(ἀλῐτήμων) -ον
• Prosodia: [ᾰ-]
• Morfología: [gen. -ονος]
impío, que no tiene consideración para las leyes religiosas οὔτ' ἀ., ἀλλὰ ... ἱκέτεω περιδήσεται ἀνδρός de Aquiles Il.24.157, 186
•de acciones περὶ ξείνους ἀλιτήμονα πολλὰ τέλεσκον Call.Dian.123, δίκη A.R.4.1057, βροτέην δ' ἀλιτήμονα ῥήξατο φωνήν Nonn.D.44.72, cf. Max.576.

German (Pape)

[Seite 99] ονος, sündhaft, subst. Frevler, Hom. zweimal, Il. 24, 157. 186; neutr. ἀλιτήμονα πολλὰ τέλεσκον Callim. Dian. 123; sp. D.

French (Bailly abrégé)

ων, ον ; gén. ονος;
coupable.
Étymologie: ἀλιταίνω.

Russian (Dvoretsky)

ἀλῐτήμων: 2, gen. ονος (ᾰ) грешный, нечестивый Hom.

Greek (Liddell-Scott)

ἀλῐτήμων: -ον, γεν. ονος (ἀλιτεῖν) = τῷ ἑπομ., Ἰλ. Ω. 157, 186, Καλλ. εἰς Ἄρτεμ. 123.

English (Autenrieth)

ονος (ἀλιταίνω): sinning against, offending.

Greek Monolingual

ἀλιτήμων (-ονος), -ον (Α)
1. αμαρτωλός, ανόσιος, αλιτήριος
2. απρόσιτος σε παρακλήσεις, αδυσώπητος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀλιτ-, θ. αορ. β΄ (ἤλιτον) του ρημ. ἀλιταίνω, με επαύξηση -η-.
ΠΑΡ. αρχ. ἀλιτημοσύνη.

Greek Monotonic

ἀλῐτήμων: -ον, = το επόμ., σε Ομήρ. Ιλ.