ἀντωνομασία
English (LSJ)
ἡ, antonomasia, A use of an epithet, patronymic, or appellative for a proper name, and vice versa, Trypho Trop.2.17, Ps.-Plu. Vita Hom.24; ἀ. καὶ μετάληψις Demetr.Lac.Herc.1014.19,20. 2 nomination of his successor by retiring official, POxy.1642.15 (iii A.D.). II Gramm., = ἀντωνυμία, pronoun, or the use of it, D.H.Comp.2, A.D. Pron.4.18. III Arith., contrary denomination, Nicom.Ar.1.23.
Spanish (DGE)
-ας, ἡ
• Alolema(s): ἀντωνομασία Plu.Vit.Hom.24, A.D.Pron.4.18, Cyr.Al.M.76.1421A, Leont.H.Nest.M.86.1637D
I nombramiento de un sucesor por retiro oficial, POxy.1642.15 (III d.C.).
II gram.
1 antonomasia uso de un epíteto o patronímico en lugar del nombre propio y al revés, Trypho Trop.p.204, Plu.l.c., ἀ. καὶ μετάληψις Demetr.Lac.92, de Cristo εἰς προσώπου ἀντένδειξιν ... καὶ ἀντωνομασίαν Leont.H.l.c.
2 pronombre D.H.Comp.7.7, A.D.Fron.4.18.
3 cambio de nombre de Ἄβραμ en Ἀβραάμ Cyr.Al.l.c.
III mat. denominación contraria Nicom.Ar.1.23.3.
German (Pape)
[Seite 264] ἡ, andere Benennung; bei den Rhetoren das Setzen eines Epithetons od. Patronymikons für den Eigennamen. Bei Gramm. das Pronomen u. der Gebrauch desselben.
Russian (Dvoretsky)
ἀντονομᾰσία: ἡ
1) рит. антономасия (замена имени эпитетом и т. п.; напр., Πηλείδης вместо Ἀχιλλεύς);
2) грам. местоимение.
Greek (Liddell-Scott)
ἀντονομασία: ἡ, ἡ χρῆσις ἐπιθέτου, πατρωνυμικοῦ ἢ προσηγορικοῦ ἀντὶ τοῦ κυρίου ὀνόματος καὶ τἀνάπαλιν, ἀντονομασία ἐστὶ λόγος δι’ ἐπιθέτων ἢ τῶν ὁμοίων αὐτὸ τὸ ὄνομα τὸ κύριον δηλῶν Ρήτορες (Walz)περὶ τρόπων τ. 8, σ. 723, βίος Ὁμ. 24. ΙΙ. παρὰ γραμμ. ἡ ἀντωνυμία, ἢ ἡ χρῆσις αὐτῆς, Λατ. pronominatio, Bast. Γρηγόρ. Κορίνθ. σ. 399.
Greek Monolingual
η (Α ἀντονομασία)
λεκτικός τρόπος ή σχήμα της αρχαίας και της νέας Ελληνικής κατά τον οποίο αντί για ένα κύριο ή προσηγορικό όνομα χρησιμοποιείται στον λόγο κάποια άλλη συνώνυμη ή ισοδύναμη λέξη: Πηλείδης αντί Αχιλλεύς, ὦ παῑ Ἱππονίκου = ὦ Καλλία, ο γιος της Καλογριάς = ο Καραϊσκάκης
αρχ.
η αντωνυμία ή η χρήση της.
Wikipedia EN
In rhetoric, antonomasia is a kind of metonymy in which an epithet or phrase takes the place of a proper name, such as "the little corporal" for Napoleon I; or, conversely, the use of a proper name as an archetypal name, to express a generic idea.
A frequent instance of antonomasia in the Late Middle Ages and early Renaissance was the use of the term "the Philosopher" to refer to Aristotle. A more recent example of the other form of antonomasia (usage of archetypes) was the use of "Solons" for "the legislators" in 1930s journalism, after the semi-legendary Solon, lawgiver of Athens.
Stylistically, such epithets may be used for elegant variation to reduce repetition of names in phrases.
The word comes from the Greek ἀντονομασία, antonomasia, itself from the verb ἀντονομάζειν, antonomazein 'to name differently'.
Translations
av: антомасия; be_x_old: антанамасія; be: антанамасія; bg: антономазия; ca: antonomàsia; de: Antonomasie; en: antonomasia; eo: antonomazio; es: antonomasia; eu: antonomasia; fa: دگرگویی; fr: antonomase; gl: antonomasia; hr: antonomazija; hu: antonomázia; id: antonomasia; io: antonomazio; it: antonomasia; ja: 換称; lt: antonomazija; ms: antonomasia; nl: antonomasie; oc: antonomàsia;: antonomazja; pt: antonomásia; ro: antonomază; ru: антономасия; scn: antunumàsia; simple: antonomasia; sk: antonomázia; sl: antonomazija; sq: antonomazia; sr: антономазија; sv: antonomasi; sw: taniaba; tr: antonomazi; uk: антономазія
