διαπορητικός
καὶ ὑποθέμενος κατὰ τῆς κεφαλῆς φέρειν τὰς πληγάς, ὡς ἐν ἐκείνῃ τοῦ τε κακοῦ τοῦ πρὸς ἀνθρώπους → and having instructed them to bring their blows against the head, seeing that the harm to humans ... (Josephus, Antiquities of the Jews 1.50)
English (LSJ)
διαπορητική, διαπορητικόν,
A at a loss, hesitating, Plu.2.395a.
II Adv. διαπορητικῶς = in the form of a question, περιοδεῦσαι Hermog.Inv.4.3.
Spanish (DGE)
-ή, -όν
I 1vacilante, dubitativo δ. γάρ ἐστιν ἡ σύνταξις Sch.Er.Il.1.190-2
•ambiguo, que produce dudas δ. γὰρ ἐκεῖνο τὸ βιβλίον Alex.Aphr.in Metaph.787.9, cf. Syrian.in Metaph.1.19
•gram. de duda, que expresa duda ὁ ‘ἤ’ καὶ διαζευκτικός ἐστι σύνδεσμος ... καὶ δ. Sch.D.T.104.35, cf. Trypho Fr.44, A.D.Coni.223.23, τὸ ‘ἆρα’, ὅτε δ. ἐστι Hdn.Gr.1.515, ὁ ‘μῶν’ ... δ. ὢν περισπᾶται Hdn.Gr.1.516, cf. 518, Sch.Er.Il.2.368a
•ret. genus diaporeticum cuando se deja una duda sin aclarar, Fortunat.Rh.89.9.
2 subst. τὸ δ. gusto por preguntar o indagar, carácter polémico τὸ μάχιμον καὶ δ. Plu.2.395a.
II adv. -ῶς con vacilación δ. ἔστι περιοδεῦσαι Hermog.Inu.4.3 (p.179), ἄρχεται δ. Basil.M.29.472A
•gram. δ. παραλαμβάνεται ref. a la conj. μή A.D.Coni.229.17.
German (Pape)
[Seite 597] ή, όν, zweifelhaft, Plut. de Pyth. or. 1.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qui est dans l'embarras, qui hésite.
Étymologie: διαπορέω.
Greek (Liddell-Scott)
διαπορητικός: -ή, -όν, ἐν ἀμφιβολίᾳ ὤν, ἐνδοιαστικός, Πλούτ. 2. 395Α.
Russian (Dvoretsky)
διαπορητικός:
1 колеблющийся, недоумевающий Plut.;
2 грам. выражающий сомнение, дубитативный.
