συγκατάθεσις
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
English (LSJ)
εως, ἡ,
A approval, assent, Plb.2.58.11, Phld.Rh.1.210 S., Andronic.Rhod.p.577 M., OGI 484.32 (Pergam., ii A.D.), etc.; opp. ἀντίφασις, Diog.Oen.18 (pl.); agreement, concord, 2 Ep.Cor.6.16; in legal sense, BGU194.11 (ii A.D.), etc.; flattering assent, Plu.Ant.24. 2 in Stoic philos., assent given by the mind to its perceptions, Zeno Stoic.1.39, al., cf. Plot.1.8.14, etc.; a term introduced into Latin by Cicero, Plu.Cic.40: cf. συγκατατίθημι. 3 Gramm., affirmative, A.D. Conj.226.17, D.T.642.5; αἱ δύο ἀρνήσεις μίαν σ. ποιοῦσι Sch.S.OT 1053.
German (Pape)
[Seite 964] ἡ, Zustimmung, Beifall; καὶ ἔπαινος συνεξακολουθεῖ τοῖς πράττουσιν, Pol. 2, 58, 11; ἐπαίνου καὶ συγκαταθέσεως τυγχάνειν, 22, 9, 16, u. öfter; S. Emp. oft, wie Plut. de Stoic. repugn. a. E.
Greek (Liddell-Scott)
συγκατάθεσις: ἡ, ἐπιδοκιμασία, συναίνεσις, συγκατάνευσις, Πολύβ. 2. 58, 11, κτλ.· - συμφωνία, πρὸς Κορινθ. Δευτ. Ἐπιστ. Ϛ΄, 16. 2) ἐν τῇ στωϊκῇ φιλοσοφίᾳ, ἡ συναίνεσις ἢ συγκατάνευσις τοῦ νοῦ πρὸς τὰς διδασκαλίας αὐτῆς, assensus ἐν Κικ. Αcad. Pr. 2. 47, πρβλ. Πλούτ. 2. 1055F, 1056C, κτλ.· τὸν ὅρον τοῦτον εἰσήγαγεν εἰς τὴν Λατινικὴν ὁ Κικέρων, Πλουτ. Κικ. 40· πρβλ. συγκατατίθημι. ΙΙ. ὑποταγή, Πλουτ. Ἀντών. 24, Εὐσ. Ἐκκλ. 7. 24. - Συγκαταθέσεως ἐπιρρήματα, οἷον ναι, ναίχι, Διονύσ. Θρᾷξ 642, 5.
