specio

Latin > English (Lewis & Short)

spĕcĭo: (spĭcĭo,
I
v. infra), spexi, 3, v. a. Sanscr. spac-, see; Gr. σκέπ-τομαι, σκοπός; Lat.: specto, speculum, etc., to look, look at, behold (ante-class.): quod nos cum praepositione dicimus aspicio apud veteres sine praepositione spicio dicebatur, Fest. s. v. auspicium, p. 2 Müll.: spectare dictum ab specio antiquo, quo etiam Ennius usus: vos epulo postquam spexit, et quod in auspiciis distributum est, qui habent spectionem, qui non habeant; et quod in auguriis etiam nunc augures dicunt avem specere ... Speculum, quod in eo specimus imaginem, etc., Varr. L. L. 6, § 82 Müll. (Vahl. has restored the verse of Ennius, Ann. 402, in this way: quos ubi rex populos spexit de cantibus celsis; cf. infra, Fest. p. 330 Müll.); cf.: posteaquam avim de templo Anchisa spexit, Naev. B. Pun. 1, 10: spicit quoque sine praepositione dixerunt antiqui. Plautus (Mil. 3, 1, 100): flagitium est, si nihil mittetur, quo supercilio spicit. Et spexit, Ennius, l. VI.: quos ubi rex ... spexit de montibu' celsis, Fest. p. 330 Müll.; cf. Cato ib. s. v. spiciunt, p. 344: nunc specimen specitur, nunc certamen cernitur, Plaut. Cas. 3, 1, 2; id. Bacch. 3, 2, 15: nisi mihi credis, spece, id. Truc. 5, 8.

Latin > French (Gaffiot 2016)

spĕcĭō¹⁴ (spĭcĭō), spexi, spectum, ĕre (cf. σκέπτομαι), tr., regarder ; mot arch. employé par Enn. et Cato; Pl. Cas. 516 ; Bacch. 399 ; Varro L. 6, 82.