magus

Latin > English (Lewis & Short)

măgus: a, um, adj. 1. magus,
I magic, magical (poet.): artes, Ov. Am. 1, 8, 5: manus, id. Med. fac. 36: carmen, Sen. Herc. Oet. 467.
măgus: i, m., and măga, ae, f., = μάγος.
I In the masc., a Magian, a learned man and magician among the Persians: ei magos dixisse, quod genus sapientum et doctorum habebatur in Persis, Cic. Div. 1, 23, 46; 1, 41, 90; id. Leg. 2, 10, 26; id. N. D. 1, 16, 43 al.: Augur, schoenobates, medicus, magus, omnia novit, Juv. 3, 77; App. d. Dog. 1, 3, p. 186: nam si (quod ego apud plurimos lego), Persarum linguā magus est, qui nostrā sacerdos, etc., id. Mag. 25, p. 290, 20.—
II In the fem., a female magician, enchantress: cantusque artesque magarum, v. l. Ov. M. 7, 195 (al. leg. magorum): Circe maga famosissima, Aug. Civ. Dei, 18, 17.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) măgus,¹⁴ a, um, de magie, magique : Ov. Med. 36 ; Am. 1, 8, 5 ; Sen. Herc. Œt. 467.
(2) măgus,¹² ī, m. (μάγος), mage, prêtre chez les Perses : Cic. Div. 1, 46 ; Nat. 1, 43 || magicien, sorcier : Ov. M. 7, 195.