βροντάω
Οὔτ' ἐν φθιμένοις οὔτ' ἐν ζωοῖσιν ἀριθμουμένη, χωρὶς δή τινα τῶνδ' ἔχουσα μοῖραν → Neither among the dead nor the living do I count myself, having a lot apart from these
English (LSJ)
A thunder, Ζεὺς δ' ἄμυδις βρόντησε Od.14.305, cf. Il.8.133; βροντᾶν οὐκ ἐμὸν ἀλλὰ Διός Call.Fr.490; so Βροντῶν, title of Zeus in Phrygia, JHS5.258, etc. (but βροντῶν θεός, = Jupiter Tonans, IG14.982, cf. D.C.54.4): metaph. of Pericles, Ar.Ach.531, cf. V.624; of a seller asking too high a price, Herod.7.65. 2 impers., χειμέρια βροντᾷ it thunders, Ar.Fr.46; βροντήσαντος if it thunders, Arist.HA610b35. II Pass., to be thunderstruck, Id.Div.Somn.463a13.
German (Pape)
[Seite 464] donnern, Hom. öfters, Zeus Subject, Iliad. 8, 133. 20, 56 Odyss. 12, 415. 14, 305. 20, 103. 113; – Ar. Nubb. 374; übertr., von gewaltiger Stimme, Vesp. 624; imperf., ἐὰν βροντήσῃ Arist. H. A. 6, 2. 9, 3, der auch das pass. hat, divinat. somn. 1.
Greek (Liddell-Scott)
βροντάω: (ἴδε βροντή), βροντῶ, μπουμπουνίζω, Ζεὺς δ’ ἄμυδις βρόντησε Ὀδ. Ξ. 305, πρβλ. Ἰλ. Θ. 133· μεταφ. ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Ἀριστοφ. Ἀχ. 531, πρβλ. Σφηξ. 624· βροντᾷ (ὁ Ζεὺς) ὁ αὐτ. Ἀποσπ. 142 κ. ἄλλ.· βροντήσαντος (τοῦ Διός), ἂν βροντήσῃ, Ἀριστ. Ἱ. Ζ. 9. 3, 4. ΙΙ. παθ., πλήττομαι ὑπὸ τῆς βροντῆς, ὑπὸ τοῦ κεραυνοῦ, Ἀριστ. π. Ὕπν. Μαντ. 1, 9.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
f. βροντήσω;
tonner, faire éclater le tonnerre en parl. de Zeus.
Étymologie: βροντή.
