ἄτα
From LSJ
κεῖται μὲν γαίῃ φθίμενον δέμας, ἡ δὲ δοθεῖσα ψυχή μοι ναίει δώματ' ἐπουράνια → my body lies mouldering in the ground, but the soul entrusted to me dwells in heavenly abodes
English (Slater)
ᾱτα (-ας, -ᾳ dub., -αν. cf. ἀυάτα)
1 ruin, doom κόρῳ δ' ἕλεν ἄταν ὑπέροπλον sc. Τάνταλος (O. 1.57) βαθὺν εἰς ὀχετὸν ἄτας ἵζοισαν ἑὰν πόλιν the city of Augeas destroyed by Herakles (O. 10.37) (δόλιος ἀστός) σαίνων ποτὶ πάντας ἄταν πάγχυ διαπλέκει (Heyne: ἀγὰν Boeckh: ἄγαν codd.) (P. 2.82) φθονεροὶ δ' ἀμύνονται ἄτᾳ (ἄτᾳ, ἄτα codd.: ἆται Hermann: ἄτᾳ expungens <ἀλλ> add. Boeckh, <τᾶν> Thiersch: locus conclamatus) (P. 11.55) φαινομέναν δ' ἄῤ ἐς ἄταν σπεῦδεν ὅμιλος ἱκέσθαι (N. 9.21)
