προσεκποτέον
From LSJ
τὸ δὲ ποιεῖν ἄνευ νοῦ ἃ δοκεῖ καὶ σὺ ὁμολογεῖς κακὸν εἶναι: ἢ οὔ → but doing what one thinks fit without intelligence is—as you yourself admit, do you not?—an evil
English (LSJ)
(as if from *προσεκπίνω) one must swallow as well, metaph., τὸ δυσχερές Plu.2.1111c.
French (Bailly abrégé)
il faut de plus boire jusqu'au bout ou vider encore.
Étymologie: adj. verb. de *προσεκπίνω, de πρός, ἐκπίνω.
Russian (Dvoretsky)
προσεκποτέον: adj. verb. к προσεκπίνω.
German (Pape)
Adj. verb. zu προσεκπίνω, Plut.