interitus

Latin > English

interitus interitus N M :: ruin; violent/untimely death, extinction; destruction, dissolution

Latin > English (Lewis & Short)

intĕrĭtus: a, um, Part., from intereo.
intĕrĭtus: ūs, m. intereo,
I destruction, ruin, annihilation (class.): interitus est quasi discessus et secretio, ac diremptio earum rerum, quae junctione aliqua tenebantur, Cic. Tusc. 1, 29: omnium rerum interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37: legum, id. Cat. 3, 8: exercitus, id. Div. 1, 32: pravitatis, id. Fin. 2, 9: immaturus, i. e. death, id. Brut. 33: tuum ingemuisse interitum, Verg. E. 5, 28: vitae, Gell. 15, 1.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) intĕrĭtus, a, um, v. intereo.
(2) intĕrĭtŭs,⁹ ūs, m. (intereo),
1 [choses] destruction, anéantissement : Cic. Div. 2, 37 ; etc.
2 [personnes] mort, meurtre : Cic. Br. 125 ; Cat. 3, 23 ; Rep. 2, 20 || exercitus nostri interitus ferro, fame Cic. Pis. 40, la destruction de notre armée par le fer, par la faim || pl., Cic. Nat. 1, 42.

Latin > German (Georges)

inter-itus, ūs, m. (intereo), der Untergang, das Verschwinden, die Vernichtung, a) lebl. Subjj.: legum, Cic.: vitae, Gell.: pro me est repentina eius coloris facies (Erscheinung) et repentinus interitus (Verschwinden), Sen.: im Plur., omnium interitus atque obitus, Cic.: totarum urbium interitus, Sen. – b) leb. Wesen: immaturus, Cic.: voluntarius, Cic.: Caesaris, Cic.: consulum, Cic.: regum domesticorum, das Aussterben, Iustin.: u. so generis, Val. Max.: m. Abl. (durch), exercitus nostri interitus ferro, fame, frigore, pestilentiā, Cic. Pis. 40: Plur., ortus, interitus, Cic. de nat. deor. 1, 42.

Latin > Chinese

interitus, us. m. :: 死。— patriae 國家敗壊。