Μίνως

English (LSJ)

[ῑ, but also ῐ Pl.Com.15 D.], ὁ, Minos, Hom., etc.; gen.    A Μίνωος Od.11.322, 17.523; acc. Μίνωα Il.13.450, Od.11.568; also gen. Μίνω Hdt.1.173; acc. Μίνων Il.14.322, Hdt.7.171, Μίνω A.Ch.618 (lyr.), Pl. Lg.630d, A.R.3.1107; dat. Μίνῳ Pl.Grg.524a:—Adj. Μῑνώϊος, α, ον, Att. -ῷος, h.Ap.393, etc.; Μινῷος, ὁ (sc. μήν), name of fictitious month, Luc.VH2.13; Μινῴα, ἡ, a kind of grape, Hsch.:—fem. Μῑνωΐς, ΐδος, A.R.2.299; νύμφη, i. e. Ariadne, Call.inPSI9.1092.59.

Greek (Liddell-Scott)

Μίνως: [ῑ], ὁ, υἱὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Εὐρώπης, βασιλεὺς τῆς Κρήτης, Ὅμ., Ἡσ., κλ.: κλίνεται: γεν. Μίνωος Ὀδ. Λ. 322, Ρ. 523· αἰτ. Μίνωα Ἰλ. Ν. 450, Ὀδ. Λ. 568· - ὡσαύτως γεν. Μίνω Ἡρόδ. 1. 173· αἰτ. Μίνων Ἰλ. Ξ. 322, ἢ Μίνω Ἡρόδ. 7. 170, 171 (ἀλλὰ μετὰ διαφ. γραφῶν: Μίνωα, Μίνων), Αἰσχύλ. Χο. 618, Πλάτ., δοτ. Μίνῳ Πλάτ. Γοργ. 524Α· - ἐπίθ. Μῑνώιος, α, ον, Ἀττ. ῷος Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀπόλλ. 393, κτλ.· θηλ. Μῑνωίς, ίδος, Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 299.

French (Bailly abrégé)

ωος (ὁ) :
Minos, roi de Crète et législateur.

English (Autenrieth)

Minos, son of Zeus and Eurōpa, father of Deucalion and Ariadne, ruler of Crete, and after his death a ruler in the nether world, Od. 11.322, 568 ff.

Greek Monotonic

Μίνως: [ῑ], ὁ, ο Μίνωας, γιος του Δία και της Ευρώπης, βασιλιάς της Κρήτης, σε Όμηρ., Ησίοδ. κ.λπ.· γεν. Μίνωος, σε Ομήρ. Οδ.· αιτ. Μίνωα, σε Όμηρ.· επίσης, γεν. Μίνω, σε Ηρόδ.· αιτ. Μίνων, σε Ομήρ. Ιλ. ή Μίνω, σε Ηρόδ. κ.λπ.· δοτ. Μίνῳ, σε Πλάτ.· επίθ. Μῑνώϊος, -α, -ον, Αττ. -ῷος, του Μίνωα, σε Ομηρ. Ύμν.

Russian (Dvoretsky)

Μίνως: ωος или ω (ῑ) ὁ (dat. ῳ, acc. ωα, ων и ω) Миной или Минос (сын Зевса и Европы, брат Радаманта, миф. царь и законодатель Крита, муж Пасифаи, отец Ариадны; после смерти - один из судей подземного царства) Hom., Her. etc.

Frisk Etymological English

Grammatical information: m.
Meaning: name of a Cretan king (Il.).
Other forms: -ωος or -ω, dat. -ῳ, acc. -ω(α), -ων.
Derivatives: Adj. Μινώϊος, -ῳ̃ος (h. Ap.), f. -ίς (A. R., Call.).
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
Etymology: Foreign word of unknown meaning, by Brandenstein Jb. f. kleinas. Forsch. 2. 13 ff. interpreted as appellativum = king. Cf. Heubeck, Praegraeca 48ff. -- Here Μινώταυ-ρος, folketymolog. reshaped foreign word (cf. v. Wilamowitz Eur. Her. on v. 1327); acc. to v. Blumenthal ZNF 16, 155 ff. prop. bull-man like Κέν-ταυρος horse -man (?).

Middle Liddell

Minos, son of Zeus and Europa, king of Crete, Hom., Hes., etc.:—gen. Μίνωος Od.; acc. Μίνωα Hom.;—also gen. Μίνω Hdt.; acc. Μίνων Il., or Μίνω Hdt., etc.; dat. Μίνῳ Plat.

Frisk Etymology German

Μίνως: {Mínōs}
Forms: -ωος od. -ω, Dat. -ῳ, Akk. -ω(α), -ων m. (seit Il.); Adj. Μινώϊος, -ῳ̃ος (seit h. Ap.), f. -ίς (A. R., Kall.).
Meaning: ‘’
Etymology : Fremdwort unbekannter Bed., von Brandenstein Jb. f. kleinas. Forsch. 2. 13 ff. als Appellativum = König gedeutet. — Dazu Μινώταυρος, volksetymologisch umgeformtes Fremdwort (vgl. v. Wilamowitz Eur. Her. zu V. 1327); nach v. Blumenthal ZNF 16, 155 ff. eig. ‘Stier-Mensch’ wie Κένταυρος ‘Pferde-Mensch’ (?).
Page 2,243