ἀναντίρρητος

English (LSJ)

ον, not to be opposed, Plb.6.7.7, 28.13.4; undeniable, Act.Ap.19.36; λόγοι S.E.M.8.160. Adv. ἀναντιρρήτως = without opposition, by consent, Plb.22.8.11; incontrovertibly, OGI335.138 (Pergam.), Aët.15.15; without gainsaying, Act.Ap.10.29.

Spanish (DGE)

-ον
I 1incontrovertible, innegable μαρτυρία I.Ap.1.160, λόγοι S.E.M.8.160, cf. Act.Ap.19.36.
2 que no sufre oposición αἱ τῶν ἀφροδισίων χρεῖαι Plb.6.7.7.
II adv. ἀναντιρρήτως
1 sin oposición, degrado τυγχάνειν πάντων φιλανθρώπων ἀναντιρρήτως Plb.22.8.11, ἧλθον Act.Ap.10.29, ἀποδώσομεν PLond.1319.12 (VI a.C.).
2 sin posibilidad de controversia δεικνύντες IP 245C.47.

Greek (Liddell-Scott)

ἀναντίρρητος: -ον, ὁ μὴ ἐπιδεχόμενος ἀντίρρησιν, ἀναμφισβήτητος, Πολύβ. 6. 7, 7., 28. 11, 4: ἀναμφίλογος, ἐναργής, Λόγοι Σέξτ. Ἐμπ. Μ. 8. 160. ― Ἐπίρρ. -τως Πολύβ. 23. 8, 11.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qu’on ne peut contester ou contredire.
Étymologie: ἀ, ἀντί, ῥητός.

English (Thayer)

(WH ἀναντιρητος; see Rho), ἀναντίρρητον, (the alpha privative, ἀντί, and ῤητός from Ρ᾽ΑΩ to say), not contradicted and not to be contradicted; undeniable (not to be gainsaid); in the latter sense, Polybius down.)

Greek Monolingual

-η, -ο (Α ἀναντίρρητος, -ον)
αυτός που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, αναμφισβήτητος, αναμφίβολος.

Russian (Dvoretsky)

ἀναντίρρητος: Polyb., Plut., Sext. = ἀναντίλεκτος.

Chinese

原文音譯：¢nant⋯¸?htoj 安-安提-而雷拖士
詞類次數：形容詞（1）
原文字根：不-交換-湧出（的）
字義溯源：不容置辯的，不能反駁的，無可否認的，駁不倒的；由（α / ἄλφα）= （ἄνευ）*=不）與（ἀντί）*=相對）及（λέγω）*=說出來）組成
出現次數：總共（1）；徒（1）
譯字彙編：
1） 駁不倒的（1） 徒19:36