ἀναμάρτητος: Difference between revisions
(13_6a) |
(6_18) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0197.png Seite 197]] der nicht gesündigt hat, τινί, gegen jemand, Her. 5, 39; [[πρός]] τινα, Dem. 23, 125; der nicht Schuld ist, [[πόλις]] ἀν. τῶν πρότερον καὶ νῦν ἑστεώτων, an dem Vergangenen, Her. 1, 155; aber [[συμφορά]], ein unverschuldetes Unglück, Antiph. 3, β, 11; frei von Irrthum, Plat. Theaet. 146 a; Rep. I, 339 b dem οἷοί τι ἁμαρτεῖν entgegengesetzt, also, unfehlbar, der uicht irren kann; unwandelbar, [[τάξις]], von der Weltordnung, neben [[ἀκήρατος]] Xen. Cyr. 8, 7, 22. – Adv. ἀναμαρτήτως, ohne zu wanken, unveränderlich, Xen. Mem. 4, 3, 14. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0197.png Seite 197]] der nicht gesündigt hat, τινί, gegen jemand, Her. 5, 39; [[πρός]] τινα, Dem. 23, 125; der nicht Schuld ist, [[πόλις]] ἀν. τῶν πρότερον καὶ νῦν ἑστεώτων, an dem Vergangenen, Her. 1, 155; aber [[συμφορά]], ein unverschuldetes Unglück, Antiph. 3, β, 11; frei von Irrthum, Plat. Theaet. 146 a; Rep. I, 339 b dem οἷοί τι ἁμαρτεῖν entgegengesetzt, also, unfehlbar, der uicht irren kann; unwandelbar, [[τάξις]], von der Weltordnung, neben [[ἀκήρατος]] Xen. Cyr. 8, 7, 22. – Adv. ἀναμαρτήτως, ohne zu wanken, unveränderlich, Xen. Mem. 4, 3, 14. | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''ἀναμάρτητος''': -ον, ὁ μὴ σφαλλόμενος, ὁ διατελῶν ἐν ἁρμονίᾳ καὶ τάξει, Ξεν. Κύρ. 8. 7, 22. 2) ἐπὶ ἠθικῆς ἐννοίας, ὁ μὴ ἔχων [[σφάλμα]] ἢ [[πταῖσμα]], [[ἄμεμπτος]], [[ἀνεπίληπτος]], Ἱππ. π. Ἀγμ. 763· ἀντιτίθεται τῷ οἷός τε ἁμαρτάνειν Πλάτ. Πολ. 339Β· ἀν. [[πολιτεία]], [[ἄνευ]] ἐλλείψεως ἢ σφάλματος, [[τέλειος]] [[τύπος]] κυβερνήσεως, Ἀριστ. Πολ. 3. 1, 9· ἀν. [[πρός]] τινα ἢ τινί, ὁ μὴ βλάψας τινά, ὁ μὴ ἐνοχλήσας τινά, Ἡρόδ. 1. 117, 5. 39· ἀναμ. τινός: ἀναμάρτητον ἐοῦσαν καὶ τῶν πρότερον καὶ τῶν νῦν ἑστεώτων, μὴ οὖσαν ὑπαίτιον ἢ ἔνοχον, 1. 155· τὸ ἀν. = [[ἀναμαρτησία]], Ξεν. Ἀγησ. 6. 7, Πλάτ., πρὸς τὸ ἀναμ., πρὸς φύλαξιν ἀπὸ σφάλματος, Ἀριστ. Ἠθ. 8. 1, 2: ― Ἐπίρρ. -τως, ἀπταίστως, Ξεν. Ἀπομ. 2. 8, 5· ἀβλαβῶς, ἀσινῶς, Δημ. 1407. 18. ΙΙ. ἐπὶ πραγμάτων, τὸ μὴ γενόμενον [[ἕνεκα]] σφάλματος, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης, ἐλεοῦντες τοῦ νηπίου τὴν ἀναμάρτητον συμφορὰν Ἀντιφῶν 122. 18. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 09:21, 5 August 2017
English (LSJ)
ον,
A making no mistake, unerring, X.Cyr.8.7.22, Pl.R.339b. 2 in moral sense, blameless, Hp.Fract.16 (Comp.), cf. Antipho 3.2.10, Men.Epit.487, Phld. Sto.Herc.339.17; sinless, Ev.Jo.8.7, cf. Aristeas 252, Muson.Fr.2p.6H.; ἀ. πολιτεία a faultless form of government, Arist.Pol. 1275b2; ἀ. πρός τινα having done no wrong to a person, Hdt.1.117; τινί 5.39; ἀ. τινός guiltless of a thing, 1.155: τὸ -ητότατον, = ἀναμαρτησία, X.Ages.6.7, cf. Pl.R.477e; πρὸς τὸ ἀ. to preserve from error, Arist.EN1155a13. Adv. -τως without fail, unerringly, X.Mem.2.8.5; without making a mistake, Ps.-Alex.Aphr. in SE15.33; inoffensively, [D.]61.21. II of things, not done by fault, done unavoidably, συμφορά Antipho 3.2.11. 2 unfailing, Dion.Byz.17.
German (Pape)
[Seite 197] der nicht gesündigt hat, τινί, gegen jemand, Her. 5, 39; πρός τινα, Dem. 23, 125; der nicht Schuld ist, πόλις ἀν. τῶν πρότερον καὶ νῦν ἑστεώτων, an dem Vergangenen, Her. 1, 155; aber συμφορά, ein unverschuldetes Unglück, Antiph. 3, β, 11; frei von Irrthum, Plat. Theaet. 146 a; Rep. I, 339 b dem οἷοί τι ἁμαρτεῖν entgegengesetzt, also, unfehlbar, der uicht irren kann; unwandelbar, τάξις, von der Weltordnung, neben ἀκήρατος Xen. Cyr. 8, 7, 22. – Adv. ἀναμαρτήτως, ohne zu wanken, unveränderlich, Xen. Mem. 4, 3, 14.
Greek (Liddell-Scott)
ἀναμάρτητος: -ον, ὁ μὴ σφαλλόμενος, ὁ διατελῶν ἐν ἁρμονίᾳ καὶ τάξει, Ξεν. Κύρ. 8. 7, 22. 2) ἐπὶ ἠθικῆς ἐννοίας, ὁ μὴ ἔχων σφάλμα ἢ πταῖσμα, ἄμεμπτος, ἀνεπίληπτος, Ἱππ. π. Ἀγμ. 763· ἀντιτίθεται τῷ οἷός τε ἁμαρτάνειν Πλάτ. Πολ. 339Β· ἀν. πολιτεία, ἄνευ ἐλλείψεως ἢ σφάλματος, τέλειος τύπος κυβερνήσεως, Ἀριστ. Πολ. 3. 1, 9· ἀν. πρός τινα ἢ τινί, ὁ μὴ βλάψας τινά, ὁ μὴ ἐνοχλήσας τινά, Ἡρόδ. 1. 117, 5. 39· ἀναμ. τινός: ἀναμάρτητον ἐοῦσαν καὶ τῶν πρότερον καὶ τῶν νῦν ἑστεώτων, μὴ οὖσαν ὑπαίτιον ἢ ἔνοχον, 1. 155· τὸ ἀν. = ἀναμαρτησία, Ξεν. Ἀγησ. 6. 7, Πλάτ., πρὸς τὸ ἀναμ., πρὸς φύλαξιν ἀπὸ σφάλματος, Ἀριστ. Ἠθ. 8. 1, 2: ― Ἐπίρρ. -τως, ἀπταίστως, Ξεν. Ἀπομ. 2. 8, 5· ἀβλαβῶς, ἀσινῶς, Δημ. 1407. 18. ΙΙ. ἐπὶ πραγμάτων, τὸ μὴ γενόμενον ἕνεκα σφάλματος, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης, ἐλεοῦντες τοῦ νηπίου τὴν ἀναμάρτητον συμφορὰν Ἀντιφῶν 122. 18.
