παρακλίνω

English (LSJ)

[ῑ],

   A bend, turn aside, ἦκα παρακλίνας κεφαλήν Od.20.301 ; π. τοὺς μυκτῆρας πρὸς τὰς λαύρας Ar.Pax157 ; π. τὴν πύλην set it ajar, Hdt.3.156 ; π. τῆς αὐλείας open a bit of the hall-door, Ar.Pax981.    2 metaph., ἄλλῃ παρκλίνωσι δίκας turn justice from her path, Hes.Op.262 ; π. τὸν νόμον Arist.Rh.Al.1444b16 ; of words, σμικρόν τι π. alter slightly, Pl.Cra. 410a, cf. 400c.    3 lay beside, τὰς λαγόνας γυναιξί dub. in LXX Si. 47.19 (v. παρανακλίνω), cf. Ruf.Ren.Ves.1.13 :—Med. and Pass., lie alongside, Hp.Art.54 ; lie down beside, τινι Theoc.2.44, AP5.293 (Agath.); lie side by side, Arist.HA540a1 ; of adjacent lands, Πελοπηῒς ὅση παρακέκλιται Ἰσθμῷ Call.Del.72.    4 Med., turn aside, Ant.Lib.17.6.    II intr., turn aside, Il.23.424 (where however ἵππους may be supplied) ; παρακλίνασα having swerved from her first seeming, A.Ag.744 (lyr.).    III turn aside from, avoid, τὴν ἁφὴν τὴν ἀλλήλων Arist.GA745a26.

German (Pape)

[Seite 483] (s. κλίνω), 1) seitwärts neigen oder biegen, κεφαλήν, Od. 20, 301, wie κρᾶτα παρακλί. νας, Ap. Rh. 2, 93; Theocr. 25, 161; vgl. ποῖ παρακλίνεις τοὺς μυκτῆρας πρὸς τὰς λαύρας, Ar. Pax 157, auch παρακέκλιται ἡ διάνοια, ist darauf hingerichtet, Arist. eth. 10, 4, 9; – auf die Seite lehnen, abbiegen, bes. θύραν, πύλην, den Thürflügel abbiegen, d. i. die Thür öffnen, Her. 3, 156; vgl. Ar. Pax 979; übertr., ἄλλῃ παρακλίνουσι δίκας, anderswohin drehen sie das Recht ab, d. i. sie verdrehen es, Hes. O. 264; παρακλίνουσ' ἐπέκρανεν δὲ γάμου πικρὰς τελευτάς, Aesch. Ag. 744. – Auch absol. intrans., ὀλίγον δὲ παρακλίνας ἐδίωκεν, Il. 23, 424, ausbiegend. – 2) dabei hinlegen lassen, zum Schlafen, Ath. X, 435; ὄνειρός μοι αὐτήν, Ep. ad. 56 (V, 2); u. pass. dabei liegen, Arist. H. A. 5, 2; εἴτε γυνὰ τήνῳ παρακέκλιται, Theocr. 2, 44.

Greek (Liddell-Scott)

παρακλίνω: [ῑ], κλίνω πρὸς τὸ πλάγιον, ἦκα παρακλίνας κεφαλὴν Ὀδ. Υ. 301· π. τοὺς μυκτῆρας πρὸς τὰς λαύρας Ἀριστοφ. Εἰρ. 157· π. τὴν θύραν, τὴν πύλην, ἀνοίγω ὀλίγον, Ἡρόδ. 3. 156· οὕτω, π. τῆς αὐλείας, ἀνοίγω ὀλίγον τὴ θύραν τῆς αὐλῆς, Ἀριστοφ. Εἰρ. 981. 2) μεταφορ., ἄλλ’ παρακλίνουσι δίκας, παρεκτρέπουσι τὴν δικαιοσύνην ἐκ τῆς ὁδοῦ αὐτῆς, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 260· π. τὸν νόμον Ἀριστ. Ρητ. πρ. Ἀλέξ. 37, 40· ἐπὶ λέξεων, σμικρόν τι π., μεταβάλλω ὀλίγον τι (πρβλ. Ὁρατ. parce detorta), Πλάτ. Κρατ. 400Β, 410Α. 3) κλίνω, βάλλω νὰ κοιμηθῇ τις πλησίον τινός, μάλιστα κατὰ τὸ δεῖπνον, ἀνακλίνομαι, Λατιν. accumbere, τινι Θεόκρ. 2. 44, Ἀνθ. Π. 5. 294· κεῖμαι παραπλεύρως, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 5. 2, 5· ἐπὶ παρακειμένων χωρῶν, Πελοπηὶς ὅση παρακέκλιται Ἰσθμῷ Καλλ. εἰς Δῆλ. 72. ΙΙ. ἀμεταβ., στρέψομαι πρὸς τὸ πλάγιον, ὀλίγον δὲ παρακλίνας ἐδίωκεν Ἰλ. Ψ. 424 (ἔνθα ὅμως δυνατὸν νὰ ἐξυπακουσθῇ τὸ ἵππους)· παρακλίνασα, ἐκκλίνασα ἐκ τῆς ὀρθῆς ὁδοῦ, Αἰσχύλ. Ἀγ. 745. ΙΙΙ. κλίνω κατὰ μέρος ἀπό τινος, ἀποφεύγω, τὴν ἁφὴν τὴν ἀλλήλων Ἀριστ. π. Ζ. Γεν. 2. 6, 15. [ῑ, ἀλλὰ ῐ κατὰ πρκμ. καὶ παθητ. ἀόρ. παρακέκλῐμαι, παρεκλίθην].