βροντάω: Difference between revisions
(6_1) |
(Bailly1_1) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''βροντάω''': (ἴδε [[βροντή]]), βροντῶ, μπουμπουνίζω, [[Ζεὺς]] δ’ [[ἄμυδις]] βρόντησε Ὀδ. Ξ. 305, πρβλ. Ἰλ. Θ. 133· μεταφ. ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Ἀριστοφ. Ἀχ. 531, πρβλ. Σφηξ. 624· βροντᾷ (ὁ [[Ζεὺς]]) ὁ αὐτ. Ἀποσπ. 142 κ. ἄλλ.· βροντήσαντος (τοῦ [[Διός]]), ἂν βροντήσῃ, Ἀριστ. Ἱ. Ζ. 9. 3, 4. ΙΙ. παθ., πλήττομαι ὑπὸ τῆς βροντῆς, ὑπὸ τοῦ κεραυνοῦ, Ἀριστ. π. Ὕπν. Μαντ. 1, 9. | |lstext='''βροντάω''': (ἴδε [[βροντή]]), βροντῶ, μπουμπουνίζω, [[Ζεὺς]] δ’ [[ἄμυδις]] βρόντησε Ὀδ. Ξ. 305, πρβλ. Ἰλ. Θ. 133· μεταφ. ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Ἀριστοφ. Ἀχ. 531, πρβλ. Σφηξ. 624· βροντᾷ (ὁ [[Ζεὺς]]) ὁ αὐτ. Ἀποσπ. 142 κ. ἄλλ.· βροντήσαντος (τοῦ [[Διός]]), ἂν βροντήσῃ, Ἀριστ. Ἱ. Ζ. 9. 3, 4. ΙΙ. παθ., πλήττομαι ὑπὸ τῆς βροντῆς, ὑπὸ τοῦ κεραυνοῦ, Ἀριστ. π. Ὕπν. Μαντ. 1, 9. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=-ῶ :<br /><i>f.</i> βροντήσω;<br />tonner, faire éclater le tonnerre <i>en parl. de Zeus</i>.<br />'''Étymologie:''' [[βροντή]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 19:30, 9 August 2017
English (LSJ)
A thunder, Ζεὺς δ' ἄμυδις βρόντησε Od.14.305, cf. Il.8.133; βροντᾶν οὐκ ἐμὸν ἀλλὰ Διός Call.Fr.490; so Βροντῶν, title of Zeus in Phrygia, JHS5.258, etc. (but βροντῶν θεός, = Jupiter Tonans, IG14.982, cf. D.C.54.4): metaph. of Pericles, Ar.Ach.531, cf. V.624; of a seller asking too high a price, Herod.7.65. 2 impers., χειμέρια βροντᾷ it thunders, Ar.Fr.46; βροντήσαντος if it thunders, Arist.HA610b35. II Pass., to be thunderstruck, Id.Div.Somn.463a13.
German (Pape)
[Seite 464] donnern, Hom. öfters, Zeus Subject, Iliad. 8, 133. 20, 56 Odyss. 12, 415. 14, 305. 20, 103. 113; – Ar. Nubb. 374; übertr., von gewaltiger Stimme, Vesp. 624; imperf., ἐὰν βροντήσῃ Arist. H. A. 6, 2. 9, 3, der auch das pass. hat, divinat. somn. 1.
Greek (Liddell-Scott)
βροντάω: (ἴδε βροντή), βροντῶ, μπουμπουνίζω, Ζεὺς δ’ ἄμυδις βρόντησε Ὀδ. Ξ. 305, πρβλ. Ἰλ. Θ. 133· μεταφ. ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Ἀριστοφ. Ἀχ. 531, πρβλ. Σφηξ. 624· βροντᾷ (ὁ Ζεὺς) ὁ αὐτ. Ἀποσπ. 142 κ. ἄλλ.· βροντήσαντος (τοῦ Διός), ἂν βροντήσῃ, Ἀριστ. Ἱ. Ζ. 9. 3, 4. ΙΙ. παθ., πλήττομαι ὑπὸ τῆς βροντῆς, ὑπὸ τοῦ κεραυνοῦ, Ἀριστ. π. Ὕπν. Μαντ. 1, 9.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
f. βροντήσω;
tonner, faire éclater le tonnerre en parl. de Zeus.
Étymologie: βροντή.
