πηδός

English (LSJ)

ὁ, tree whose timber was used for axles, etc., Thphr.HP 5.7.6; perh.

   A = πάδος (q. v.); cf. πήδινος. (Variously accented in codd.)

Greek (Liddell-Scott)

πηδός: ὁ, ἡ, πηδόν, τό, τὸ πλατὺ μέρος τῆς κώπης, καὶ καθόλου κώπη, ὡς τὸ πλάτη, ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῷ Ὀδ. Η. 328, Ν. 78. ΙΙ. ἐν τῷ πληθ. πηδά, ὡς τὸ πηδάλια, Ἄρατ. 155. (Ἴσως ἐκ τῆς αὐτῆς ῥίζης καὶ τὸ πέζα, πούς, ποδός. Ἀλλ’ ὁ Schneider ἐνόμιζεν ὅτι τὸ πηδὸς ἦτο εἶδος ξύλου καὶ ἐδέξατο τὸ πηδὸς εἰς ἄξονας (ἀντὶ πύξος) ἔκ τινος Ἀντιγράφ. ἐν Θεοφρ. περὶ Φυτ. Ἱστ. 5. 7, 6· καὶ ἀρχαῖοι κριτικοὶ ἀνεγίνωσκον πήδινος ἀντὶ φήγινος ἐν Ἰλ. Ε. 838, ἴδε Εὐστ. 613. 9, Ἡσύχ. Ἐτυμολ. Μέγ. Ἀλλ’ ἂν τοῦτο τὸ πηδὸς ἦτο ταὐτὸν τῷ πάδος, ἡ, Θεοφρ. π. Φυτ. Ἱστ. 4. 1, 3, καὶ ἂν τοῦτο ἦτο τὸ εἶδος πεύκης τὸ καλούμενον ὑπὸ τῶν Γαλατῶν padus (Πλίν. 3. 10) εἶναι ὅλως ἀβέβαιον.

French (Bailly abrégé)

οῦ (ὁ) :
arbre, c. φηγός.

Greek Monolingual

και πῆδος και πάδος, ὁ, Α
δέντρο του οποίου χρησιμοποιούσαν τον κορμό για την κατασκευή αξόνων.
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Ελάχιστα πιθανή φαίνεται η άποψη ότι η λ. συνδέεται με τα πηδόν και πηδάω.

Greek Monotonic

πηδός: ὁ ή πηδόν, το , πτερύγιο κουπιού, και γενικά κουπί, ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῷ, σε Ομήρ. Οδ.

Frisk Etymological English

Grammatical information: m.
Meaning: name of an unknown tree (Thphr. HP 5, 7, 6, EM 669, 40).
Other forms: also πῆδος.
Derivatives: πήδινος, old v. l. for φήγινος Ε 838 (acc. to Eust., EM, H.); after Schwyzer KZ 63, 65ff. perh. also πηδήεσσα (v. l. Λ 183 for πιδ-). Besides πάδος as tree-name (Thphr. HP 4, 1, 3).
Origin: XX [etym. unknown]
Etymology: Etymology unknown; after Plin. HN 3, 16 padus was a Gaulish name of the pine. Attempt to connect πηδός with πηδόν, πηδάω (and Myc. Padajeu) b Deroy Ant. class. 32, 429 ff., to be rejected.

Middle Liddell

πηδός, οῦ, ορ πηδόν, οῦ,
the blade of an oar, and generally an oar, ἀναρρίπτειν ἅλα πηδῷ Od.

Frisk Etymology German

πηδός: {pēdós}
Forms: (πῆδος)
Grammar: m.
Meaning: N. eines unbek. Baumes (Thphr. HP 5, 7, 6, EM 669, 40).
Derivative: Davon πήδινος, alte v. l. für φήγινος Ε 838 (nach Eust., EM, H.); nach Schwyzer KZ 63, 65ff. viell. auch πηδήεσσα (v. l. Λ 183 für πιδ-). Daneben πάδος als Baumname (Thphr. HP 4, 1, 3).
Etymology : Etymologie unbekannt; nach Plin. HN 3, 16 war padus ein gallischer Name der Fichte. Abzulehnender Versuch, πηδός mit πηδόν, πηδάω (und myk. Padajeu) zusammenzubringen, bei Deroy Ant. class. 32, 429 ff.
Page 2,527