σωρείτης: Difference between revisions
Κάλλιστον ἐν κήποισι φύεται ῥόδον → Pulchrius in hortis gignitur nihil rosa → Die Rose ist das Schönste, was im Garten wächst
(Bailly1_5) |
(40) |
||
| Line 18: | Line 18: | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=ου;<br /><i>adj.</i><br />mis en monceau, formé par accumulation : [[σωρείτης]] [[συλλογισμός]] sorite, <i>genre de raisonnement fondé sur une accumulation de prémisses</i>.<br />'''Étymologie:''' [[σωρεύω]]. | |btext=ου;<br /><i>adj.</i><br />mis en monceau, formé par accumulation : [[σωρείτης]] [[συλλογισμός]] sorite, <i>genre de raisonnement fondé sur une accumulation de prémisses</i>.<br />'''Étymologie:''' [[σωρεύω]]. | ||
}} | |||
{{grml | |||
|mltxt=ο, ΝΑ, και [[σωρίτης]] Α<br /><b>(λογ.)</b><br /><b>1.</b> [[είδος]] σύνθετου συλλογισμού ο [[οποίος]] μπορεί να αναλυθεί σε τόσους [[απλούς]] συλλογισμούς όσες [[είναι]] και οι προτάσεις, [[εκτός]] από την πρώτη και την τελευταία<br /><b>2.</b> το [[επιχείρημα]] του σωρού, [[κατά]] το οποίο εξακολουθούμε να αποκαλούμε σωρό ένα σημαντικό αριθμό σπόρων, όταν αφαιρούμε διαδοχικά σπόρους απ' αυτόν, [[αλλά]] [[είναι]] αδύνατο να πούμε [[πότε]] παύει να [[είναι]] [[σωρός]]<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>(μετεωρ.)</b> [[κύριος]] [[τύπος]] νεφών, ο [[οποίος]] αναπτύσσεται, γενικά, [[κατά]] την κατακόρυφη [[διεύθυνση]] έχοντας τη [[μορφή]] θόλων πλαισιωμένων με στρογγυλές προεξοχές σε [[σχήμα]] πύργων ή λόφων, ενώ η ανώτερη επιφάνειά του θυμίζει [[κουνουπίδι]].<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> [[σωρός]] <span style="color: red;">+</span> κατάλ. -[[ίτης]] (<b>πρβλ.</b> <i>στνλ</i>-[[ίτης]]). Ο τ. <i>σωρ</i>-<i>είτης κατ</i>' [[επίδραση]] τών [[σωρεία]], [[σωρεύω]]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 12:54, 29 September 2017
English (LSJ)
σωρ-ειτικός,
German (Pape)
[Seite 1060] ὁ, gehäuft, haufenweise; bes. hieß ein Trugschluß in der Dialektik συλλογισμὸς σωρείτης, der Häufelschluß, sorites, Luc. Conv. 23.
Greek (Liddell-Scott)
σωρείτης: -ου, ὁ ἐπισωρευθείς· ἐν τῇ Λογικῇ, ὁ σωρείτης [[[συλλογισμός]]], sorites, σωρὸς συλλογισμῶν καθ’ ὃν τὸ συμπέρασμα τοῦ ἡγουμένου συλλογισμοῦ λαμβάνεται ὡς μείζων τοῦ ἑπομένου, Κικ. Acad. 5. 16, Λουκ. Συμπ. 23, κλπ.· ἐκαλεῖτο δὲ ἐν τῇ δημώδει Λατ. acervus, Ὁρατ. Ἐπ. 2. 1, 47, πρβλ. Σέξτ. Ἐμπ. π. Μ. 9. 182. - Ὁ τύπος σωρίτης εἶναι κοινὸς ἐν τοῖς Ἀντιγράφοις· ἀλλὰ παρ’ ἅπασι τοῖς δοκιμωτέροις συγγραφεῦσι διορθωτέον τὸν ὀρθὸν τύπον σωρείτης, ὡς καὶ τὰ σωρειτικός, σωρεῖτις.
French (Bailly abrégé)
ου;
adj.
mis en monceau, formé par accumulation : σωρείτης συλλογισμός sorite, genre de raisonnement fondé sur une accumulation de prémisses.
Étymologie: σωρεύω.
Greek Monolingual
ο, ΝΑ, και σωρίτης Α
(λογ.)
1. είδος σύνθετου συλλογισμού ο οποίος μπορεί να αναλυθεί σε τόσους απλούς συλλογισμούς όσες είναι και οι προτάσεις, εκτός από την πρώτη και την τελευταία
2. το επιχείρημα του σωρού, κατά το οποίο εξακολουθούμε να αποκαλούμε σωρό ένα σημαντικό αριθμό σπόρων, όταν αφαιρούμε διαδοχικά σπόρους απ' αυτόν, αλλά είναι αδύνατο να πούμε πότε παύει να είναι σωρός
νεοελλ.
(μετεωρ.) κύριος τύπος νεφών, ο οποίος αναπτύσσεται, γενικά, κατά την κατακόρυφη διεύθυνση έχοντας τη μορφή θόλων πλαισιωμένων με στρογγυλές προεξοχές σε σχήμα πύργων ή λόφων, ενώ η ανώτερη επιφάνειά του θυμίζει κουνουπίδι.
[ΕΤΥΜΟΛ. < σωρός + κατάλ. -ίτης (πρβλ. στνλ-ίτης). Ο τ. σωρ-είτης κατ' επίδραση τών σωρεία, σωρεύω].
