Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

inquietus

From LSJ
Revision as of 07:46, 10 January 2024 by Spiros (talk | contribs)

Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιονὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking

Plutarch, Advice about Keeping Well, section 24

Latin > English

inquietus inquieta -um, inquietior -or -us, inquietissimus -a -um ADJ :: restless, sleepless, finding no rest, taking no rest; constantly active, constantly in motion; unquiet

Latin > English (Lewis & Short)

in-quĭētus: a, um, adj.,
I restless, unquiet (not in Cic. or Cæs.; freq. in Liv.): animus, Liv. 1, 46, 2: ingenia, id. 22, 21, 2: lux deinde noctem inquieta insecuta est, id. 5, 52, 6: praecordia, Hor. Epod. 5, 95: inquieta urbs auctionibus, Tac. H. 1, 20: vita oratorum, id. Or. 13 init.: tempora, id. ib. 37: Marius, Vell. 2, 11, 2: noctes, Val. Max. 8, 14, ext. 1: littora saeviente fluctu inquieta, Sen. Suas. 1, 2: infantes, Plin. 28, 19, 78, § 259: Adria, Hor. C. 3, 3, 5: inertia. busy idleness, Sen. Tranq. 12, 2; Just. 41, 3, 8.— Comp.: inquietiores, Amm. 22, 5.— Sup.: inter affectus inquietissimos rem quietissimam fidem quaeris, Sen. Ben. 7, 26, 5.—Adv.: inquĭētē, restlessly, unquietly, without intermission: jugis flagrantibus, Sol. 30. — Comp.: inquietius agens, Amm. 15, 5, 4 al.

Latin > French (Gaffiot 2016)

inquĭētus,¹⁰ a, um, troublé, agité : Hor. O. 3, 3, 5 ; Epo. 5, 95 ; Tac. H. 1, 20 ; D. 13 || [fig.] qui s’agite, qui n’a pas de repos, remuant, turbulent : Liv. 1, 46, 2 ; 22, 21, 2 ; 26, 2, 11 ; Sen. Ep. 3, 5 || -tior Amm. 22, 5 ; -tissimus Sen. Ben. 7, 26, 5.

Latin > German (Georges)

inquiētus, a, um, ohne Ruhe, unruhig (Ggstz. quietus), I) eig.: a) der Bewegung nach, inquietae et sine vento fluctuantes aquae, Sen.: inqu. Hadria, das wogende Adr. Meer, Hor.: inqu. aër, Sen.: ventus, Plin. ep. – b) der Tätigkeit nach, inq. inertia, geschäftiger Müßiggang, Sen. de tranqu. anim. 12, 3: nec tranquillior nox diem tam foede actum excepit; lux (der Tag) deinde noctem inquietam insecuta est, Liv. 5, 42, 6. – II) übtr.: a) unruhig in bezug auf Sinn u. Gemüt, ii qui semper inquieti sunt et ii qui semper quiescunt, Sen. ep. 3, 5: inqu. praecordia, das unruhevolle (geängstigte) Herz, Hor. epod. 5, 95: inqu. animus (Gemüt), Liv. 1, 46, 2: inqu. pectus, Vopisc. Car. 13, 1: mobilis et inquieta homini mens data est, Sen. ad Helv. 6, 6: inter affectus inquietissimos rem quietissimam, fidem, quaeris? Sen. de ben. 7, 26, 5. – b) polit. keine Ruhe haltend, homo, Liv. 3, 46, 2: provincia, Suet.: Gallia, Suet.: nihil inquietum agere, Amm.: gens hominum inquietissima, Vopisc. Sat. 1 (7). § 1. – m. in u. Akk., in externos aut in domesticos motus inquieti, Iustin. 41, 3, 8.