συστοιχία
Νέος ὢν ἀκούειν τῶν γεραιτέρων θέλε → Audi libenter, ipse adhuc iuvenis, senes → Als junger Mann hör' gerne auf die Älteren
English (LSJ)
ἡ,
A column or series of things or ideas, Arist.APr.66b27, Metaph.1004b27, 1066a15, 1072a31, Thphr.CP6.5.6; ἐκ τῶν σ. ὅσαι μὴ ἐπαλλάττουσιν ἀλλήλαις from series which are mutually exclusive, Arist.APo.79b7; ἐν τῇ αὐτῇ σ. τῆς κατηγορίας in the same line of predication, Id.Metaph. 1054b35, 1058a13; esp. in Pythag. philosophy, pair of co-ordinate or parallel columns, αἱ ἀρχαὶ αἱ κατὰ συστοιχίαν λεγόμεναι in a series of co-ordinate pairs, as odd and even, one and many, right and left, ib.986a23; also, either of such parallel columns, ib.1093b12, PA670b21, EN1096b6, al., Thphr.Vent. 58, Gal.18(2).167.
German (Pape)
[Seite 1044] ἡ, Zusammenstehen, die Zusammenstellung in eine Reihe, Ordnung, das Gehören zu derselben Klasse, dah. Verwandtschaft, Entsprechung; ἐν τῇ αὐτῇ συστοιχίᾳ wird Arist. metaph. 9, 3 erkl. ἐν ταὐτῷ γένει, vgl. 1, 5 und Nic. eth. 1, 6, 7, wo nach den Pythagoreern συστοιχίαι τῶν ἀγαθῶν aufgeführt werden; top. 2, 9 u. anal. post. 1, 29 werden κινεῖσθαι u. ἠρεμίζεσθαι als τῆς ἑτέρας συστοιχίας bezeichnet. Vgl. das Folgde.
Greek (Liddell-Scott)
συστοιχία: ἡ, τὸ ἵστασθαι ἐν τῇ αὐτῇ σειρᾷ, τὰς συστοιχίας τῆς ἀμπέλου Σχόλ. εἰς Θεόκρ. 1. 48. ΙΙ. σειρὰ πραγμάτων ἢ ἐννοιῶν ὑπαγομένων εἰς τὴν αὐτὴν τάξιν ἢ εἰς τὸ αὐτὸ εἶδος, Ἀριστ. Ἀναλυτ. Πρότ. 3. 21, 2, Τοπ. 2. 9, 3, Θεοφρ. περὶ Φυτ. Αἰτ. 6. 5, 6· αἱ σ. ἐπαλλάττουσιν, αἱ δύο σειραὶ ἔχουσιν ἐναλλασσόμενα ἢ κοινὰ γνωρίσματα, Ἀριστ. Ἀναλυτ. Ὕστ. 1. 15, 3, πρβλ. σύστοιχος. 2) ἐν τῇ τῶν Πυγαγορείων φιλοσοφίᾳ, σειρὰ παράλληλος ἢ ὁμοταγής, αἱ ἀρχαὶ αἵ κατὰ συστοιχίαν λεγόμεναι, ἐπὶ σειρᾶς παραλλήλων ἢ ὁμοταγῶν ζευγῶν, οἷον, περιττὸν καὶ ἄρτιον· ἓν καὶ πολλά· δεξιὸν καὶ ἀριστερόν, Ἀριστ. Μετὰ τὰ Φυσ. 1. 5, 6, πρβλ. 3. 3. 21., 9. 3, 10, π. Ζ. Μορ. 3. 7, 17, Ἠθικ. Νικ. 1. 6, 7, κ. ἀλλ. 3) περὶ τῆς γραμματ. ἐννοίας, ἴδε σύστοιχος 2.
French (Bailly abrégé)
ας (ἡ) :
1 situation sur le même rang, sur la même ligne;
2 fig. similitude ou analogie de classe, d’espèce, de catégorie ; t. de gramm. analogie des sons qui se prononcent avec le même organe.
Étymologie: σύστοιχος.
