εὐκέλαδος
Ἔοικα γοῦν τούτου γε σμικρῷ τινι αὐτῷ τούτῳ σοφώτερος εἶναι, ὅτι ἃ μὴ οἶδα οὐδὲ οἴομαι εἰδέναι → I seem, then, in just this little thing to be wiser than this man at any rate, that what I do not know I do not think I know either
English (LSJ)
ον,
A well-sounding, melodious, λωτός E.Ba.160 (lyr.); χοροί Ar.Nu.312 (lyr.); μολπά AP7.194 (Mnasalc.); κιθάρης γῆρυς Not.Scav.1912.459 (Ostia), cf. Epic. in Arch.Pap.7.8.
German (Pape)
[Seite 1074] wohltönend (lärmend), λωτός, von der Flöte, Eur. Bacch. 160; χοροί Ar. Nubb. 311; μάστιγες Opp. C. 4, 158; μολπή Mnasale. 11 (VII, 194); σύριγξ Alcaeus 12 (Plan. 226).
Greek (Liddell-Scott)
εὐκέλᾰδος: -ον, καλῶς ἠχῶν, μελῳδικός, λωτός... εὐκέλαδος, ἐπὶ αὐλοῦ, Εὐρ. Βάκχ. 160· εὐκελάδων τε χορῶν ἐρεθίσματα, «εὐμούσων καὶ ἡδέων» (Σχόλ.,) Ἀριστοφ. Νεφ. 312· μολπὰ Ἀνθ. ΙΙ. 7. 194, κτλ.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
au bruit sonore ou mélodieux.
Étymologie: εὖ, κέλαδος.
Greek Monolingual
εὐκέλαδος, -ον (ΑΜ)
αυτός που ηχεί καλά, ο μελωδικός, ο αρμονικός («εὐκελάδων τε χορῶν ἐρεθίσματα», Αριστοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + κέλαδος «αρμονικός ήχος» (πρβλ. δυσ-κέλαδος, Εγ-κέλαδος)].
