καράκαλλον

Ψεῦδος δὲ μισεῖ πᾶς σοφὸς καὶ χρήσιμος → Mendacium odit, qui vir est frugi et sapit → Die Lüge hasst der Weise und der Ehrenmann

Menander, Monostichoi, 554

Click links below for lookup in third sources:

Full diacritics: κᾰράκαλλον	Medium diacritics: καράκαλλον	Low diacritics: καράκαλλον	Capitals: ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΝ
Transliteration A: karákallon	Transliteration B: karakallon	Transliteration C: karakallon	Beta Code: kara/kallon

English (LSJ)

[ρᾰ], τό,

A hood, AP11.345, Edict.Diocl.26.120:—Dim. κᾰρᾱδοκ-κάλλιον, τό, Sammelb.7033.37 (v A.D.), PMasp.6ii64(vi A.D.), Gloss.

[Seite 1325] τό, dasselbe, Pallad. (IX, 345), caracalla, cuculla.

καράκαλλον: τό, κάλυμμα τῆς κεφαλῆς, κουκοῦλα, κουκούλιον, Λατ. caracalla, Ἀνθ. Π. 11. 345.

ου (τό) :
sorte de manteau avec capuchon.
Étymologie: κάρα ; cf. lat. caracalla.

καράκαλλον, τὸ και καρακάλλα, ἡ (Α)
1. είδος κοντού ρωμαϊκού ενδύματος με κουκούλα, το οποίο κάλυπτε τον κορμό ώς τη μέση τών μηρών, καπότα, κάπα
2. είδος κοντού επενδύτη που φορούσαν οι Γαλάτες. [ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. caracalla. Τόσο η λ. όσο και το αντικείμενο είναι γαλατικής προελεύσεως].

καράκαλλον: τό, κουκούλα, Λατ. caracalla, σε Ανθ.