κύμινον
ὁμοῦ ἦν καὶ ἔχειν τὴν πόλιν καὶ τὸ γένος ὅλον μετὰ τῆς πόλεως → it was much the same thing to have the city and to have the whole race together with the city
English (LSJ)
[ῠ], τό,
A cummin, Hp.Acut.23, Antiph.142.2, Alex.127.6, LXX Is.28.25, PTeb.112.13 (ii B.C.), etc.; κύμινον ἔπρισεν, prov. of a skinflint, Sophr.110, cf. Men.1025, Theoc.10.55; κ. ἥμερον, Cuminum Cyminum, Dsc.3.59, cf. Thphr.HP1.11.2, Nic.Th.601; κ. ἄγριον (ἀγρότερον ib.710), wild cummin, Lagoecia cuminoeides, Dsc. 3.60; κ. ἄγριον ἕτερον, Nigella arvensis, ib.61; κ. αἰθιοπικόν Diocl. Fr.87. (Cf. Hebr. Kammôn.)
German (Pape)
[Seite 1530] τό, Kümmel, das Kraut u. der Saamen, Theophr. u. Folgde; unter anderen Gewürzen aufgezählt von Antiphan. bei Ath. II, 68 a; die änge des ι geht unter andern hervor aus Archest. ei Ath. III, 101 c.
Greek (Liddell-Scott)
κύμῑνον: τό, ὡς καὶ νῦν, κοινῶς «κύμνος», Λατ. cuminum, Σώφρων (42) ἐν Mus. Cr. 2. σ. 350, Ἱππ. περὶ Διαίτ. Ὀξ. 387 ἐχρησίμευεν ὡς ἄρτυμα ἢ ἥδυσμα ἐδεσμάτων, Ἀντιφ. ἐν «Λευκαδίῳ» 1. 2, Ἄλεξ. ἐν «Λέβητι» 2. 6, κτλ.· ― παροιμ. ἐπὶ φειδωλοῦ ἀνθρώπου (ἴδε τὸ ἑπομ.), Μένανδ. ἐν Ἀδήλ. 363. Πρβλ. τὸ Ἑβρ. Kammôn).
French (Bailly abrégé)
cumin, plante et graine qui servait comme assaisonnement.
Étymologie: DELG emprunt sémit.
Spanish
English (Strong)
of foreign origin (compare כַּמֹּן); dill or fennel ("cummin"): cummin.
English (Thayer)
κυμινου, τό, cumin (or cummin), German Kümmel, (for כַּמֹּן, Theophrastus, Dioscorides, Plutarch, others) (Tristram, Nat. Hist. etc., p. 443.)
Greek Monotonic
κύμῑνον: τό, κύμινο, σε Αττ., Κ.Δ. (αμφίβ. προέλ.).
Russian (Dvoretsky)
κύμῑνον: (ῠ) τό бот. тмин NT, Plut.: καταπρίων τὸ κ. Theocr. = κυμινοπρίστης.
