κακκάω
Θεὸς δὲ τοῖς ἀργοῖσιν οὐ παρίσταται → Longe est auxilium numinis ab inertibus → Umsonst erhofft der Träge Beistand sich von Gott
English (LSJ)
A cacare, Ar.Nu.1384, 1390.
German (Pape)
[Seite 1299] bessere Form für κακάω, w. m. s.
Greek (Liddell-Scott)
κακκάω: «κάμνω τὰ κακκά μου», παιδικὴ λέξις, κακκᾶν δ’ ἂν οὐκ ἔφθης φράσαι, κἀγὼ λαβὼν θύραζε ἐξέφερον ἂν καὶ προὐσχόμην σε, «δὲν ἐπρόφθανες νὰ ’πῇς ἔχω κακκὰ καὶ σ’ ἔπαιρνα ἔξω καὶ σὲ κρατοῦσα νὰ τὰ κάμῃς», Ἀριστοφ. Νεφ. 1383 (Βιβλ. κακᾶν), 1390.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
c. χέζω.
Étymologie: κάκκη.
Greek Monotonic
κακκάω: (κάκκη), cacare, σε Αριστοφ.
Russian (Dvoretsky)
κακκάω: Arph. = χέζω.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
κακκάω kakken.
Frisk Etymological English
Grammatical information: v.
Meaning: cacō (Ar. Nub. 1384, 1390), κάκκη human ordure (Ar. Pax 162).
Origin: ONOM [onomatopoia, and other elementary formations]
Etymology: - Lallwort from childrens language with expressive gemination like Lat. cacāre, MIr. caccaim cacō, cacc ordure, NHG. kakken, Russ. kákatь, Arm. kakor dung etc.; W.-Hofmann s. cacō, Pok. 521. Cf. κόπρος.
Middle Liddell
Frisk Etymology German
κακκάω: {kakkáō}
Grammar: v.
Meaning: cacō (Ar. Nub. 1384, 1390), κάκκη Menschenkot (Ar. Pax 162).
Etymology : Lallwort der Kindersprache mit expressiver Gemination wie lat. cacāre, mir. caccaim cacō, cacc Kot, nhd. kakken, russ. kákatь, arm. k‘akor Mist usw.; s. z. B. WP. 1, 336, W.-Hofmann s. cacō, Pok. 521. Vgl. κόπρος.
Page 1,758
