σιληπορδέω

English (LSJ)

Dor. σιλαπορδέω, (πέρδομαι) behave with vulgar arrogance, Sophr.164, Posidon.36 J.:—Subst. σιληπορδία, ἡ, vulgar arrogance, Luc.Lex.21. (The first part of the compd. is dub.:—the word remains in modern Gr.)

German (Pape)

[Seite 881] dor. σιλαπορδέω, kom. Wort des Sophron, vom Betragen eines Übermütigen, Einen zum Hohn anfarzen, mit frecher Ungezogenheit behandeln, ganz das lat. oppedere alicui, vgl. Ath. V, 212 c, aus Posidon. Der erste Theil hängt mit σίλλος zusammen.

Greek (Liddell-Scott)

σιληπορδέω: Δωρ. σιλᾱ-, (πέρδομαι) λέξις ἐν χρήσει παρὰ Σώφρονι κατὰ τὸν Σχολ. εἰς Λουκ. Λεξιφάν. 21, Ποσειδών, παρ’ Ἀθην. 212C, φέρομαι χυδαίως καὶ ἀναιδῶς. - Οὐσιαστ. σιληπορδία, ἡ, Λουκ. ἔνθ’ ἀνωτ. (Τὸ πρῶτον μέρος τῆς λέξεως εἶναι ἀμφίβολον· - ἡ λέξις διαμένει ἐν τῇ νεωτέρᾳ Ἑλληνικῇ «τσιληπορδῶ»), Ἡσύχ.

Frisk Etymological English

Grammatical information: v.
Meaning: vulgar expression for a boisterous and mischievous gesture (Sophr. 164, Posidon. 36 J., H., Phot.); cf. NGr. τσιληπουρδῶ = σκιρτάω, λακτίζω etc., also = πέρδομαι; τσιληπούρδισμα breaking wind of horses.
Other forms: Dor. σιλα-, aor. -ῆσαι.
Derivatives: σιληπορδία f. (Luc. Lex. 21).
Origin: XX [etym. unknown]
Etymology: Like κερτομέω, λοιδορέω etc. σιληπορδέω also with dark 1. element agrees with the denominative type βουκολέω (Schwyzer 726). Because of the Island name Πορδοσιλήνη one tries to connect Σιληνός; s. Kretschmer Glotta 4, 351ff.; also 12, 223f., 14, 231 and 18, 237f. (against Bogiatzides Ἀθ. 29, Ἀρχ. 68ff. and P. Maas Byz.-neugr. Jbb. 3, 79, KZ 54, 156ff.). Cf. σίλλος.

Frisk Etymology German

σιληπορδέω: {silēpordéō}
Forms: dor. σιλα-, Aor. -ῆσαι
Grammar: v.
Meaning: vulgärer Ausdruck für eine ausgelassene und mutwillige Gebärde (Sophr. 164, Posidon. 36 J., H., Phot.); vgl. ngr. τσιληπουρδῶ = σκιρτάω, λακτίζω usw., auch = πέρδομαι; τσιληπούρδισμα Gefurz der Pferde.
Derivative: Davon σιληπορδία f. (Luk. Lex. 21).
Etymology: Wie κερτομέω, λοιδορέω usw. schließt sich σιληπορδέω mit ebenfalls dunklem Vorderglied an den denominativen Typus βουκολέω (Schwyzer 726) an. Wegen des Inselnamens Πορδοσιλήνη liegt es nahe, an Σιληνός Anschluß zu suchen; s. Kretschmer Glotta 4, 351ff.; auch 12, 223f., 14, 231 und 18, 237f. (gegen Bogiatzides Ἀθ. 29, Ἀρχ. 68ff. und P. Maas Byz.-neugr. Jbb. 3, 79, KZ 54, 156ff.). Vgl. zu σίλλος.
Page 2,705