ἀσύγκριτος

English (LSJ)

ον,

   A not comparable, Thphr.Fr.89.7, Phld.D.1.15, AP 5.64; τοῖς ἄλλοις Plu.Marc.17; ἀσύγκριτος ἄνθρωπος ἀλόγῳ ζῴῳ Phld. D.1.11. Adv. -τως without the use of the comparative form, D.T.635.15.    2 incomparable, surpassing, θεός Ph.1.578, cf. Plu.Dio47, BGU613.20 (ii A. D.), etc., Ath.Mitt.12.174 (Prusias); of remedies, Gal.14.112. Adv. -τως incomparably, Hierocl. in CA 3p.424M., CIG 3493.14 (Thyatira).    II antagonistic, of alien kind, Plu.2.134d (but v. foreg.).

German (Pape)

[Seite 379] 1) unvergleichbar, Plut. Marcell. 17; Dion. 47; Ep. ad. 4 (V, 65). – 2) ungesellig, Plut. u. Sp.

Greek (Liddell-Scott)

ἀσύγκρῐτος: -ον, ὃν δὲν δύναταί τις νὰ συγκρίνῃ, ἀνόμοιος, ἀετὸς ὁ Ζεῦς ἦλθεν ἐπ’ ἀντίθεον Γανυμήδην κύκνος ἐπὶ ξανθὴν μητέρα τὴν Ἑλένης. Οὕτως ἀμφότερ’ ἐστὶν ἀσύγκριτα Ἀνθ. Π. 5. 65, Πλουτ. Μάρκελλ. 17: ― Ἐπίρρ. -τως, ἄνευ συγκρίσεως, «ὑποκοριστικὸν δέ ἐστι τὸ μείωσιν τοῦ πρωτοτύπου δηλοῦν ἀσυγκρίτως» Ἀπολλών. περὶ ἐπιρρ. 635, 16. 2) ὁ μὴ ἐπιδεχόμενος σύγκρισιν, ὑπέρτερος, ἔξοχος, τὴν ἄλλην ἅπασαν ἀρετὴν ἀσύγκριτον ἔχοντι Πλουτ. Δίων 47: - Ἐπιρρ. -τως Συλλ. Ἐπιγρ. 3493. 14. ΙΙ. ἐναντίος, βλαβερός, Πλούτ. 1. 134D.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
1 qu’on ne peut juger ensemble ou comparer, sans rapport;
2 incompatible, inconciliable.
Étymologie: ἀ, συγκρίνω.