πετεινός
Έγ', ὦ ταλαίπωρ', αὐτὸς ὧν χρείᾳ πάρει. Τὰ πολλὰ γάρ τοι ῥήματ' ἢ τέρψαντά τι, ἢ δυσχεράναντ', ἢ κατοικτίσαντά πως, παρέσχε φωνὴν τοῖς ἀφωνήτοις τινά –> Wretched brother, tell him what you need. A multitude of words can be pleasurable, burdensome, or they can arouse pity somehow — they give a kind of voice to the voiceless.
English (LSJ)
ή, όν, also πετηνός (v. fin.), and πτηνός (v. sub voc.), Ep. and poet. πετεηνός (also πετεεινός AP9.337 (Leon.), 363.22 (Mel.)):—
A able to fly, full-fledged, of young birds, πάρος πετεηνὰ γενέσθαι Od.16.218; of birds generally, able to fly, winged, πετηνῶν . . ὑπ' οἰωνῶν A.Th.1025 ; πετηνοῖς γυψί E.Rh.515 ; also π. ἵππος Men.Pk. 342 : abs., πετεηνά winged fowl, αἰετὸς . . τελειότατος πετεηνῶν Il.8.247, al. ; πετεινόν a bird, Thgn.1097 ; τὰ πετεινά (with v.l. πετηνά) Hdt.1.140, 2.123, 3.106, Lycurg.132.—Thom.Mag.p.272 R. rejects the form πετεινός : Πετηνή is the name of an Att.ship in IG22.1611.138.
German (Pape)
[Seite 605] att. statt πετηνός, s. Thom. Mag. u. Pors. Eur. Hec. praet. p. VIII; οἰωνοί, Aesch. Sept. 1011; πετεινοῖς γυψί, Eur. Rhes. 515, aber auch bei Theogn. 1097, wie Her. 2, 123; sp. D. wie Archi. 8 (VI, 179).
Greek (Liddell-Scott)
πετεινός: -ή, -όν, ὡσαύτως πετηνὸς (ἴδε ἐν τέλει), καὶ πτηνὸς (ἴδε ἐν λέξει), Ἐπικ. πετεηνός, καὶ ἐν τῇ Ἀνθ. πετεεινὸς (9. 337., 363. 22)· ― ὁ πτῆναι δυνάμενος, ὁ δυνάμενος νὰ πετάξῃ, ἐπὶ νέων πτηνῶν, πάρος πετεηνὰ γενέσθαι Ὀδ. Π. 218· ἐπὶ πτηνῶν καθόλου, ὁ δυνάμενος νὰ πετᾷ, ὀρνίθων πετεηνῶν ἔθνεα Ἰλ. Θ. 247, κ. ἀλλ.· πετηνῶν... ὑπ’ οἰωνῶν Αἰσχύλ. Θήβ. 1020 πετηνοῖς γυψὶ Εὐρ. Ρῆσ. 515· τὰ ζῷα τὰ πετ. Λυκοῦργ. 166. 33· ― ἀπολ., πετεηνά, πτερωτὰ πτηνά, αἰετός… τελειότατος πετεηνῶν Ἰλ. Θ. 247, κ. ἀλλ.· οὕτω, πετεινόν, πτηνόν, Θέογν. 1097· τὰ πετεινὰ Ἡρόδ. 1. 140., 2. 123., 3. 106 (διάφ. γραφ. πετηνά). ― Ὁ Θωμ. Μάγιστρ. ἀποδοκιμάζει τὸν τύπον πετηνὸς παρ’ Ἀττ., ἀλλ’ ἀπαντᾷ οὗτος ἐν τῷ Μεδ. Κώδ. τοῦ Αἰσχύλ. καὶ παρ’ Εὐρ.· καὶ Πετήνη εἶναι τὸ ὄνομα Ἀττικ. τινος πλοίου ἔν τινι Ἐπιγραφῇ ἐν Böckh’s Urkunden σ. 317-9.
