ἀνοκωχὴ

Greek (Liddell-Scott)

ἀνοκωχὴ: (συνήθ. ἀνακωχὴ) ἡ, σχηματισθὲν κατ’ ἀναδιπλασιασμὸν ἐκ τοῦ ἀνοχὴ (πρβλ. ὄκωχα, πρκμ. τοῦ ἔχω), στάσις, παῦσις, ἀνάπαυλα, κακῶν Θουκ. 4. 117· ἀν. νομῆς, παῦσις, στάσις ἐξαπλώσεως ἕλκους, Ἀρετ. περὶ Αἰτ. Χρον. Παθ. 2. 9, πρβλ. 1. 7. 2) ἰδίως διακοπὴ τῶν ἐχθροπραξιῶν, πρόσκαιρος παῦσις τοῦ πολέμου, δι’ ἀνοκωχῆς γίγνεσθαί τινι, διατελῶ ἐν ἀνακωχῇ μετά τινος, Θουκ. 1. 40· ἀν. γίγνεταί τινι πρός τινα 5. 32. ΙΙ. ἐμπόδιον, κώλυμα, τριβὴ καὶ ἀν. τῶν Ἑλλήνων ὁ αὐτ. 8. 87. (Οἱ ἐφθαρμένοι σχηματισμοὶ ἀνακωχή, ἀνακωχεύω πρέπει νὰ διωρθωθῶσι πλὴν ὅπου ἀπαντᾷ παρὰ μεταγενεστέροις συγγραφεῦσιν, ἴδε διοκωχή, κατοκωχή, συνοκωχή. Ὅτι οἱ διὰ τοῦ ο τύποι ἀπαιτοῦνται ὑπὸ τῆς ἀναλογίας εἶχε παρατηρηθῇ ὑπὸ τῶν παλαιῶν Γραμματικῶν· νῦν δὲ γενικῶς ὁμολογεῖται ἡ ὀρθότης αὐτῶν, Βαλκναίρ. Ἀμμών. σ. 24, Δινδ. Στεφ. Θησ.· ἐν λ. διακωχή, κατακωχή, ἔτι καὶ παρὰ Κυρίλλῳ 533Α, διωρθώθη νῦν εἰς ἀνοκωχὴν ἐκ δύο χειρογρ. Ἴδε ἐν τούτοις τὸ ῥῆμα κωχεύω.