φιλάγαθος
Ἤθη πονηρὰ τὴν φύσιν διαστρέφει → Bonae indolis venena sunt mores mali → Verdorbne Sitten sind verderblich der Natur
English (LSJ)
ον,
A loving goodness, Arist.MM1212b18, LXX Wi. 7.22, Scymn.104, Ph.2.136, Plu.Comp.Thes.Rom.1, Wilcken Chr.20 ii 11 (ii A. D.); as honorary epithet in inscrr. of religious associations, etc., IG22.1326.8, etc.; so in Adv. -θως ib.12(5).860.6 (Tenos), SIG762.13 (Odessus, i B. C.), prob. in Supp.Epigr.2.485 (Panticapaeum, iii A. D.).
German (Pape)
[Seite 1273] das Gute, die Guten liebend, Freund des Guten, der Rechtschaffenheit; Arist. magn. mor. 2, 14; N. T.; Plut. Comp. Rom. et Th. 2 u. öfter, u. a. Sp.
Greek (Liddell-Scott)
φῐλάγαθος: -ον, ὁ φιλῶν τὸ ἀγαθόν, Ἀριστ. Ἠθικ. Μεγ. 2. 14, 3, Πλούτ., κλπ. ― Ἐπίρρ. -θως, Συλλ. Ἐπιγρ. 2335. 5., 2693. 11, κ. ἀλλ.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
qui aime le bien ou les gens de bien.
Étymologie: φίλος, ἀγαθός.
English (Strong)
from φίλος and ἀγαθός; fond to good, i.e. a promoter of virtue: love of good men.
English (Thayer)
φιλάγαθον (from φίλος and ἀγαθός), loving goodness: Plutarch, praec. conjug. c. 17; also compound Thes. c. Rom c. 2; (φιλάγαθος οὐ φίλαυτος, Aristotle, magn. mor. ii. 14, p. 1212 b 18; Polybius 6,53, 9; Philo de vit. Moys. ii., § 2).)
Greek Monolingual
-η, -ο / φιλάγαθος, -ον, ΝΜΑ
αυτός που αγαπά το αγαθό, το καλό, το δίκαιο («φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον», ΚΔ).
επίρρ...
φιλαγάθως Α
με φιλαγαθία.
[ΕΤΥΜΟΛ. < φιλ(ο)- + ἀγαθός.
