φυλέτης
Θεοῦ γὰρ οὐδεὶς χωρὶς (ἐκτὸς οὐδεὶς) εὐτυχεῖ βροτῶν → Nullus beatus absque numine est dei → Glückselig Gott allein und sonst kein Sterblicher
English (LSJ)
ου, ὁ, (φυλή)
A one of the same tribe, fellow-tribesman, Antipho 6.13, And.1.150, Pl.Lg.955d, IG22.1165.26, 1749.71, SIG1023.49 (Cos, iii/ii B. C.); ὦ φυλέτα Ar.Ach.568 (lyr.): as Adj., φ. χορός the chorus of one's tribe, IG22.3114.
German (Pape)
[Seite 1314] ὁ, von derselben Zunft, Zunftgenosse, tribulis; Ar. τῆς ἐμῆς γυναικὸς ὄντε ξυγγενέε καὶ φυλέτα Av. 368, Schol. erkl. συμπατριώτα; Plat. Legg. XII, 955 d; Dem. u. A.
Greek (Liddell-Scott)
φῡλέτης: -ου, ὁ, (φυλὴ) ὁ ἐκ τῆς αὐτῆς φυλῆς, συμφυλέτης, Λατ. tribulis, Ἀντιφῶν 142, 46, Ἀνδοκ. 19. 31, Πλάτ. Νόμ. 955D· ὦ φυλέτα Ἀριστοφ. Ἀχ. 568· ― ὡς ἐπίθ., φ. χορός, ὁ χορὸς τῆς φυλῆς, Ἑλλ. Ἐπιγραμμ. 927.
French (Bailly abrégé)
ου (ὁ) :
membre d’une tribu.
Étymologie: φυλή.
Greek Monolingual
ὁ, θηλ. φυλέτις -ιδος, 1. αυτός που ανήκει στην ίδια φυλή με κάποιον άλλο («κωμῆταί τε καὶ φυλέται», Πλάτ.)
2. ως επίθ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε κάποια φυλή (α. «φυλέτης χορός» — ο χορός της φυλής, ο τοπικός
β. «φυλέτις ἐκκλησία», Αππ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < φῦλον / φυλή + κατάλ. -έ-της (πρβλ. γαμ-έτης: γάμος, οἰκ-έτης: οἶκος), βλ. και -της].
Greek Monotonic
φυλέτης: -ου, ὁ (φυλή), κάποιος από την ίδια φυλή, συμφυλέτης, Λατ. tribulis, ὦ φυλέτα, σε Αριστοφ.
