ἔγκεντρος
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
ον, A furnished with a sting, (σφῆκες) Arist. HA627b27. II of stars, occupying a cardinal point, Vett.Val.57.30, Sch.Ptol.Tetr.148. 2 ἔ. κύκλος, opp. ἔκκεντρος, Theo Sm. p.162 H., al.
Spanish (DGE)
-ον
1 provisto de aguijón las avispas, Arist.HA 628b1, cf. 627b27, Hsch.
2 astr. concéntrico ἔ. κύκλος círculo concéntrico op. ἐπίκυκλος Theo Sm.162, 163
•subst. ὁ ἔ. Theo Sm.173, 175, Heph.Astr.App.1.3
•situado en la vertical de un punto cardinal Vett.Val.56.26.
3 fig. agudo, vivo, expresivo ἐγκεντρότερον δὲ ἡμῖν ἀφηγήσατο Pall.V.Chrys.3.78.
German (Pape)
[Seite 707] mit einer Spitze, einem Stachel versehen, von Wespen u. dgl., Arist. H. A. 9, 41. Ggstz ἄκεντρος. Auch von Pflanzen, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
ἔγκεντρος: -ον, μετὰ κέντρου, ἀντίθ. τῷ ἄκεντρος, Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 9. 41, 11.
Greek Monolingual
ἔγκεντρος, -ον (Α)
1. αυτός που έχει κεντρί
2. (για αστέρια) αυτός που βρίσκεται σ' ένα από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
3. φρ. «ἔγκεντρος κύκλος» — κύκλος ομόκεντρος με άλλον.
Russian (Dvoretsky)
ἔγκεντρος: снабженный жалом (σφῆκες Arst.).
