χαλκοάρας

English (LSJ)

[ᾰρ], α, ὁ, bronze-armed, of men, in gen. pl. -αρᾶν, Pi.I.4(3).63(81); acc. sg. -άραν ib.5(4).41.

French (Bailly abrégé)

α;
adj. m.
à l'armure d'airain.
Étymologie: χαλκός, *ἄρω.

English (Slater)

χαλκοᾰρᾱς (v. Leumann, Hom. Wörter, 66.) bronze armed αὔξομεν ἔμπυρα χαλκοαρᾶν ὀκτὼ θανόντων (v. Wil., Herakles, 1. 81—2) (I. 4.63) καὶ στράταρχον Αἰθιόπων ἄφοβον Μέμνονα χαλκοάραν (I. 5.41) χα]λκοᾳρ[α (supp. Lobel) P. Oxy. 2445, fr. 32.

Russian (Dvoretsky)

χαλκοάρᾱς: α (ᾱρ) adj. одетый в медные доспехи (στράταρχος Pind.).