φράτριος
αὐτόματοι δ' ἀγαθοὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασι → automatically do the noble go to the feasts of the noble
English (LSJ)
α, ον, Ion. φρητρ-,
A of or belonging to a φράτρα, at Athens, epith. of Zeus and Athena, as tutelary deities of the phratriae, Pl.Euthd.302d; Ζεὺς φ. D.43.14, IG22.1237.1, prob. for Φρατόριος in Cratin.Jun.9.5; also at Syros, IG12(5).669; Ποτειδὰν ὁ φ. Schwyzer 323 B14 (Delph., iv B. C.); οἱ θεοὶ οἱ φρήτριοι IG14.759 (Naples), Röm.Mitt.27.303 (Aquila). II φράτριον, τό, a temple of these deities, or any shrine used by the φρατρία, St.Byz. s.v. φρατρία, Poll.3.52 codd. III φράτριος μήν, ὁ, name of month at Cyme, IGRom.4.1302.54 (i B. C./i A. D.).
German (Pape)
[Seite 1304] zur φράτρα gehörig, sie betreffend; in Athen Beiwort des Zeus, Dem. 43, 14 Plat. Euthyd. 362 d, u. der Athene, Schol. Plat. a. a. O., die den Phratrien als Schutzgottheiten vorstanden, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
φράτριος: -α, -ον, Ἰων. φρήτρ-, ὁ ἀνήκων εἰς φράτραν˙ ἐν Ἀθήναις, ἐπίθετον τοῦ Διὸς καὶ τῆς Ἀθηνᾶς ὡς προστατῶν τῶν φατριῶν, Πλάτ. Εὐθύδ. 302D, Δημ. 1054. 10˙ Ζεὺς ἔστι μοι ἑρκεῖος, ἔστι φράτριος, τὰ τέλη τελῶ Κρατῖνος Νεώτ. ἐν «Χείρωνι» 1. 5 (ἐν τοῖς βιβλ. φρατόριος)˙ καὶ ἐν ἄλλοις τόποις, Συλλ. Ἐπιγρ. 2555. 11, 2347g (προσθῆκαι)˙ οἱ θεοὶ οἱ φρήτριοι αὐτόθι 5785. 26, πρβλ. 5787, -89, 5802b. II. φράτριον, τό, ναὸς τῶν θεῶν τούτων, ἢ πᾶν ἱερὸν οὗ χρῆσιν ἐποιεῖτο ἡ φρατρία, Στέφ. Βυζ., Πολυδ. Γϳ, 52.
French (Bailly abrégé)
α, ον :
qui concerne les phratries.
Étymologie: φράτηρ.
