ἀποπλανάω
οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → for health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
fut. -ήσω,
A lead astray, make to digress, λόγον Hp. Art.34, Luc.Anach.21; ἀ. τινὰ ἀπὸ τῆς ὑποθέσεως Aeschin.3.176:— Pass.,wander away from, τῆς ὑποθέσεως Isoc.7.77: abs., of leaderless wasps, Arist.HA554b23; wander from the truth, Alex.Aphr. in Metaph.139.12, Chrysipp.Stoic.3.33. II distribute, in Pass., ἀποπλανᾶται ἐς πάντα αἷμα καὶ πνεῦμα Hp.Alim.33. III metaph., seduce, beguile, τοὺς ἐκλεκτούς Ev.Marc.13.22.
German (Pape)
[Seite 319] dasselbe, abführen, τινὰ ἀπὸ τῆς ὑποθέσεως Aesch. 3, 176; Pol. 3, 57, 4; τὸν λόγον Luc. Gymn. 21; pass., abirren, abkommen, δέδοικα, μὴ πόῤῥω λίαν τῆς ὑπ οθέσεως ἀποπλανηθῶ Isocr. 7, 77; τοῦ λόγου Luc. Necyom. 19; a. Sp.
Greek (Liddell-Scott)
ἀποπλᾰνάω: μέλλ. -ήσω, = τῷ προηγ., ἀποπλανῶ, ἐκτρέπω τῆς εὐθείας ὁδοῦ, ἀπομακρύνω τοῦ προκειμένου, ἀλλ’ οὐ βούλομαι ἀποπλανᾶν τὸν λόγον (ἀποπλανεῖν, Kühn) Ἱππ. περὶ Ἄρθρ. 800· ἀπ. τινὰ ἀπὸ τῆς ὑποθέσεως Αἰσχίν. 79. 6: - Παθ., πλανῶμαι μακράν, δέδοικα μὴ πόρρω λίαν τῆς ὑποθέσεως ἀποπλανηθῶ Ἰσοκρ. 155D· ἀπολ., πλανῶμαι μακρὰν τῆς πατρίδος, Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 5.23, 1, Χρύσιππ. παρὰ Πλουτ. 2. 1048Α. ΙΙ. μεταφ., ἐξαπατῶ, «καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς» Εὐαγγ. κ. Μάρκ. ιγ΄, 22.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
égarer, écarter de : τινα ἀπὸ τῆς ὑποθέσεως ESCHN écarter qqn du sujet;
Moy. ἀποπλανάομαι-ῶμαι s’écarter de, gén..
Étymologie: ἀπό, πλανάω.
Spanish (DGE)
I intr.
1 ref. a discursos salirse, desviarse c. gen. ἀποπλανᾶν τοῦ λόγου caer en divagaciones Hp.Art.34
•en v. med.-pas. mismo sent. δέδοικα μὴ ... τῆς ὑποθέσεως ἀποπλανηθῶ Isoc.7.77
•divagar ἄλλως ἀποπλανώμενοι Chrysipp.Stoic.3.33, cf. Plu.2.770b, ὁ νοῦς ἀποπλανώμενος εἰς εὐεπείας λόγων Pl.Ax.369d.
2 sólo en v. med.-pas. c. gen. de pers. o abstr. desviarse, separarse, extraviarse de ἀπὸ τοῦ θεοῦ Herm.Sim.6.3.3, ἀποπλανηθεῖσα τῶν ἑμαυτῆς habiéndome separado de los míos (a causa del gentío), X.Eph.5.7.7, χοίρου ὑὸς ἀποπλανηθείσης τῆς θυγατρός habiéndosele escapado una cerdita a mi hija, SB 7464.6 (III d.C.), ἀπὸ τῆς ἀληθείας D.H.Comp.4.18, ἀπὸ τῆς πίστεως 1Ep.Ti.6.10, cf. Herm.Mand.10.1.5
•c. dat. instrum. ταῖς διανοίαις LXX 2Ma.2.2
•abs. ir errante o a la deriva, vagar las avispas sin jefe, Arist.HA 554b23, cf. Plu.2.962e
•extraviarse LXX Si.4.19, 13.8
•fig. errar, equivocarse ἐκεῖνοι δ' ἀποπεπλάνηνται aquellos están en el error Arr.Epict.4.6.38
•neutr. plu. subst. τὰ ἀποπεπλανημένα los errores Polyc.Sm.Ep.6.1.3 sólo en v. med.-pas., c. prep. y ac. pasar, distribuirse ἐς πάντα αἷμα καὶ πνεῦμα Hp.Alim.31.
II tr.
1 alejar, desviar, distraer ἵνα δὲ μὴ ἀποπλανῶ ὑμᾶς ἀπὸ τῆς ὑποθέσεως para no distraeros del tema Aeschin.3.176, cf. Plb.3.57.4, ἀποπλανᾶν ... τὸν λόγον desviar el tema Luc.Anach.21
•fig. desviar, despistar, extraviar, inducir a error αὐτὸν πολλῇ ὁμιλίᾳ LXX Pr.7.21, cf. Si.13.6, 2Pa.21.11, τοὺς ἐκλεκτούς Eu.Marc.13.22, cf. Polyc.Sm.Ep.6.3.
2 desplegar ἡ δὲ ἑτέρη (φλέψ) ... πολλὰς ἀπεπλάνησε φλέβας Hp.Oss.18.
