αυθόρμητος

Greek Monolingual

-η, -ο (Μ αὐθόρμητος, -ον)
νεοελλ.
αυτός που ενεργεί η εκδηλώνεται με δική του παρόρμηση, πηγαίος, φυσικός
μσν.
με δική του θέληση, εκούσιος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < αυθ- (πρβλ. αυτο-) + ορμώ < ορμή].