οικόπεδο

Greek Monolingual

το (Α οἰκόπεδον) συνεχόμενη έκταση γης που αποτελεί αυτοτελές και ενιαίο ακίνητο, ανήκει σε έναν ή σε περισσότερους ιδιοκτήτες εξ αδιαιρέτου και προορίζεται για οικοδόμηση ή πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί κτίσμα (α. «το οικόπεδο είναι ακόμη εκτός σχεδίου» β. «πολλά οἰκιῶν ἔρημά ἐστιν ἐντὸς τῶν τειχῶν και οἰκόπεδα», Ξεν.)
νεοελλ.
μτφ. τομέας δραστηριότητας, κύκλος δικαιοδοσίας ή αρμοδιότητας («μην μπαίνεις σε ξένα οικόπεδα»)
αρχ.
1. η θέση μιας πόλης
2. οικοδόμημα, οικία («καὶ πλίνθον ἐκ τῶν οἰκοπέδων τῶν ἐγγὺς καθαιροῦν τες», Θουκ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < οἶκος + -πεδον (< πέδον), πρβλ. κράσπεδον, στρατόπεδον)].