τετρακέφαλος
εἰς δὲ θεοὺς ἀσεβείας τε καὶ εὐσεβείας καὶ γονέας καὶ αὐτόχειρος φόνου μείζους ἔτι τοὺς μισθοὺς διηγεῖτο → and he had still greater requitals to tell of piety and impiety towards the gods and parents and of self-slaughter
English (LSJ)
τετρακέφαλον, four-headed, Epigr. ap. Eust.1353.8, Phleg.36.20 J., Lyd.Mens.3.8, Sch.Ar.Ach. 1081 [with penultimate long, as if -κέφαλλος, Epigr. l.c., cf. κυνοκέφαλος].
German (Pape)
[Seite 1097] vierköpfig, Epigr. bei Eust. Il. p. 1353, 8. [Auch hier findet sich die penultima lang gebraucht, als wäre τετρακέφαλλος geschrieben. Vgl. τρικέφαλος.]
Greek (Liddell-Scott)
τετρᾰκέφᾰλος: -ον, ὁ ἔχων τέσσαρας κεφαλάς, Ἐπιγρ. παρ’ Εὐστ. Ἰλ. σ. 1353. 8· [ἔχει τὴν παραλήγουσαν μακρὰν ἐν τέλει ἑξαμέτρου, ὡς εἰ ἦν -κέφαλλος, πρβλ. κυνοκέφαλος].
Greek Monolingual
-η, -ο / τετρακέφαλος, -ον, ΝΜΑ
αυτός που έχει τέσσερα κεφάλια ή τέσσερεις κεφαλές («τετρακέφαλον δίκην ὕδρας», Νείλ.)
νεοελλ.
φρ. «τετρακέφαλος μηριαίος»
ανατ. ο μεγάλος μυς που περιβάλλει το μηριαίο οστό και σχηματίζει το ανάγλυφο της πρόσθιας επιφάνειας του μηρού.
[ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α)- + -κέφαλος (< κεφαλή), πρβλ. δικέφαλος.
