ἐράομαι
ἐν μὲν γὰρ ταῖς ἐπιστολαῖς αὐτοῦ οὐδὲ μνήμην τῆς οἰκείας προσηγορίας ποιεῖται, ἢ πρεσβύτερον ἑαυτὸν ὀνομάζει, οὐδαμοῦ δὲ ἀπόστολον οὐδ' εὐαγγελιστήν (Eusebius, Demonstratio evangelica 3.5.88) → For in his epistles he doesn't even make mention of his own name — or simply calls himself the elder, but nowhere apostle or evangelist.
German (Pape)
[Seite 344] dep. med.; Od. 22, 322 ἀρ ήμεναι, entweder inf. praes. act. = ἀρᾶν, von einem sonst nicht gebraucht act. ἀράω, oder inf. acr. 2 pass. = ἀρῆναι, von einem sonst nicht gebräuchl. depon. pass. ἄρομαι; ἄρομαι u. ἀράομαι verhalten sich, wie αἰδέομαι u. αἴδομαι; ἀρημένος, s. unten besonders; – beten, flehen, absol. u. c. dat., 'Ἀπόλλωνι, zu Apollon, Il. 1, 35 u. öfter; θεοὶς ἀρᾶται, σὲ ζῶντα πρὸς δόμους μολεῖν Soph. Ai. 504; c. acc., Ἐρινῦς, die Erinnyen zur Rache herbeirufen, Od. 2, 135; mit inf., wünschen, φανήμεναι ἠῶ Il. 9, 240; πάντες κ' ἀρησαίατ' ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι ἢ ἀφνειότεροι χρυσοῖό τε ἐσθῆτός τε Od. 1, 161; πάντες δ' ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι 1, 366; betend geloben, Iliad. 23, 144; ὅσσα σὺ τῷ ἐδίδως, ἀρώμενος ἕως ἵκοιο γῆρας, daß du alt werdest, Od. 19, 367; – anwünschen, anfluchen, ἅπερ τοῖσδ' ἠρασάμην Soph. O. R. 251; ἀρὰν ἀρᾶσθαί τινι Aesch. Spt. 615; Soph. O. C. 956 Ant. 424; seltener im guten Sinne, ἀγαθά τινι Her. 1, 132; vgl. 3, 65. [αρ. homer., att. ᾰρ., z. B. Soph. Ant. 589.]
English (Autenrieth)
ipf. 2 pl. ἐράασθε, aor. ἠρασάμην, ἐρά(ς）σατο: be (aor. become) enamoured of, in love with; fig., πολέμου, φῦλοπίδος, Ι , Il. 16.208.
