φοινίκεος

English (LSJ)

[ῑ], έα, εον: (

   A φοῖνιξ B.1):—purple-red, crimson, and (generally) red, νέφος Xenoph.32.2; ῥόδα Pi.I.4(3).18(36); προμαχεῶνες Hdt.1.98; εἷμα Id.2.132, cf. 7.76, 9.22; ὄνυχες Hp.Int.29; σύκινα φ., a variety of fig, PCair.Zen.33.12 intr. (iii B.C.); metaph., blushing, αἰδώς Erinn.Fr.i B 34 Diehl2; contr. φοινῑκοῦς, ῆ, οῦν, Hp. Mul.1.95, X.An.1.2.16, Cyr.7.1.2, Arist.HA592b24, Dsc.3.153; σκηναί Plb.6.41.7; χιτών, as signal for battle, Plu.Pomp.68, Brut.40; γράμματα D.C.40.18; τὸ φ. dark red, Arist.Metaph.1057a25, al.; less bright than τὸ ἁλουργές, Id.Col.792a14 (φοινικά must be corrected to φοινικᾶ in Dsc.2.176, cf. Suid. s.v. φοινικᾶ (but φοινικιᾶ Id. s.v. ἁπλᾶ)).    II prob. f.l. for Φοινικικός, Thphr.HP3.12.3.

German (Pape)

[Seite 1295] zsgzgn φοινικοῦς, 1) purpurroth; ῥόδα Pind. I. 3, 36; χρῶμα Tim. Locr. 101 c; Her. 1, 98. 2, 132. 7, 76; χιτῶνες Xen. Cyr. 7, 1,2; Pol. 12, 2,4 und Sp. – 2) von der Palme gemacht, in welcher Bdtg Her. immer die Form φοινικήϊος hat.

Greek (Liddell-Scott)

φοινίκεος: [ῑ], έα, εον, (φοῖνιξ Α. 1. 2)· ― πορφυροκόκκινος ὡς τὸ βαθὺ κόκκινον χρῶμα τοῦ ἄνθους τῆς ῥοιᾶς, καθόλου δὲ ἐρυθρός, κόκκινος, Λατιν. puniceus, Σιμωνίδ. 23· ῥόδα Πινδ. Ι. 4 (3). 30· προμαχεῶνες Ἡρόδ. 1. 98· εἷμα ὁ αὐτ. 2. 132, πρβλ. 7. 76., 9. 22. ― Ἀττ. συνῃρ. φοινῑκοῦς, ῆ, οῦν, Ξεν. Ἀν. 1. 2, 16, Κύρ. Παιδ. 7. 1, 2, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 8. 3, 5· τὸ φοινικοῦν, τὸ βαθὺ ἐρυθρὸν χρῶμα, Ἀριστ. Μετὰ τὰ Φυσ. 9. 7. 2, κ. ἀλλ.· ἧττον λαμπρὸν ἢ τὸ ἁλουργές, ὁ αὐτ. π. Χρωμ. 2, 2 κἑξ.· πρβλ. ἀργυροῦς, χαλκοῦς, χρυσοῦς, ἐκ τοῦ ἀργύρεος, κλπ. Πολλαχοῦ οἱ ἀντιγραφεῖς εἰσήγαγον τὴν γραφήν, φοινικὰ ἀντὶ φοινικᾶ, π. χ. Διοσκ. 2. 207, Δίων Κάσσ. 40. 18, πρβλ.. Σουΐδ. ἐν λ., Λοβέκ. εἰς Φρύν. 148, Παραλ. 286. ― Πρβλ. φοῖνιξ Β, φοινίκιος.

French (Bailly abrégé)

έα, εον;
d’un rouge de pourpre, écarlate.
Étymologie: φοῖνιξ¹.

English (Slater)

φοινῑκεος
   1 red χθὼν ὥτε φοινικέοισιν ἄνθησεν ῥόδοις (I. 4.18) φοι]νικέας τ[ ?fr. 345b. 4.

Spanish

rojo

Greek Monolingual

(I)
-έα, -ον, Α
ιων. τ. βλ. φοινικόεις.———————— (II)
-έα, -ον, Α
ιων. τ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους Φοίνικες ή στη Φοινίκη, φοινικικός.
[ΕΤΥΜΟΛ. Αμφβλ. τ. < Φοῖνιξ, -οίνικος + κατάλ. -εος (πρβλ. χρύσ-εος)].