δυσθυμέω

English (LSJ)

= foreg., Hdt.8.100, Onos.10.26;

   A δ. ταῖς ἐλπίσιν Plu.Tim.34:—Med., to be melancholy, angry, Democr.286, E.Med.91.

German (Pape)

[Seite 681] dasselbe; Her. 8, 100; Plut. Timol. 34. – Med., dasselbe, Eur. Ion 255 Med. 91.

Greek (Liddell-Scott)

δυσθῡμέω: τῷ προηγ., Ἡρόδ. 8. 100· δ. ταῖς ἐλπίσιν Πλούτ. Τιμολ. 34·― ὡσαύτως ἐν τῷ μέσ. τύπῳ, βαρυθυμῶ, Εὐρ. Μηδ. 91.

French (Bailly abrégé)

-ῶ :
se décourager, se laisser abattre;
Moy. δυσθυμέομαι-οῦμαι m. sign.
Étymologie: δύσθυμος.

Spanish (DGE)

(δυσθῡμέω)
• Morfología: [no contr. Hp.Mul.2.174, Democr.B 286]
1 desanimarse, desalentarse, abatirse Hdt.8.100, Onas.10.26, ῥεμβόμενοι καὶ δυσθυμοῦντες Plu.2.984b, μηδὲ δυσθυμοῦσα ... ἀλλ' εὔελπις no abatiéndose sino esperanzada Hld.7.10.6, c. dat. δυσθυμῶν ταῖς ἐλπίσιν desalentándose en sus esperanzas, desesperanzado Plu.Tim.34
•part. subst. τὸ δυσθυμοῦν el desánimo Plu.Ant.39
•en v. med., mismo sent., E.Io 255
•medic. sentirse abatido, tener distimia, sufrir depresión frec. asociado a la melancolía στένει τε καὶ δυσθυμεῖ Hp.Nat.Mul.41, cf. l.c., Gal.8.190, 18(1).35
•en v. med. mismo sent. ἔνιοι δυσθυμοῦνται μελαγχολικῶς Gal.15.598, cf. 8.418.
2 sentirse descontento, malhumorado, irritado en v. med., E.Med.91, δυστυχὴς δὲ ὁ ἐπὶ πολλοῖσι δυσθυμεόμενος infeliz el que con una cuantiosa fortuna está disconforme Democr.l.c., Epict.Gnom.13.

Greek Monotonic

δυσθῡμέω: μέλ. -ήσω, = το προηγ., σε Ηρόδ., Πλούτ. — Μέσ., είμαι μελαγχολικός, θυμωμένος, βαρύθυμος, σε Ευρ.

Russian (Dvoretsky)

δυσθῡμέω: тж. med. падать духом, печалиться, грустить Her., Eur.: τὸ δυσθυμοῦν Plut. уныние.