θηγαλέος: Difference between revisions
Κακοῦ μεταβολὴν ἀνδρὸς οὐ δεῖ προσδοκᾶν → Non exspectandus improbi flexus viri → Auf Wandel eines schlechten Mannes warte nicht
(17) |
(4) |
||
| Line 21: | Line 21: | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=[[θηγαλέος]], -α, -ον (Α)<br /><b>1.</b> [[οξύς]], [[κοφτερός]]<br /><b>2.</b> αυτός που ακονίζει [[κάτι]].<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> [[θήγω]] (<b>[[πρβλ]].</b> [[φεύγω]]-[[φευγαλέος]]). Αν πρόκειται για αρχαίο τ., αποτελεί [[μαρτυρία]] για [[εναλλαγή]] τών παρεκτάσεων -<i>αλ</i>-<i>αν</i>- στο θ. <i>θηγ</i>- (<b>[[πρβλ]].</b> λ.χ. <i>θηγ</i>-<i>αν</i>-<i>η</i>)]. | |mltxt=[[θηγαλέος]], -α, -ον (Α)<br /><b>1.</b> [[οξύς]], [[κοφτερός]]<br /><b>2.</b> αυτός που ακονίζει [[κάτι]].<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> [[θήγω]] (<b>[[πρβλ]].</b> [[φεύγω]]-[[φευγαλέος]]). Αν πρόκειται για αρχαίο τ., αποτελεί [[μαρτυρία]] για [[εναλλαγή]] τών παρεκτάσεων -<i>αλ</i>-<i>αν</i>- στο θ. <i>θηγ</i>- (<b>[[πρβλ]].</b> λ.χ. <i>θηγ</i>-<i>αν</i>-<i>η</i>)]. | ||
}} | |||
{{lsm | |||
|lsmtext='''θηγᾰλέος:''' -α, -ον ([[θήγω]]),<br /><b class="num">I.</b> ακονισμένος, [[κοφτερός]], σε Ανθ. Π.<br /><b class="num">II.</b> Ενεργ., αυτός που ακονίζει, που κάνει [[κάτι]] αιχμηρό, με γεν., στον ίδ. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 23:24, 30 December 2018
English (LSJ)
α, ον, (θήγω)
A pointed, sharp, στάλικες AP6.109 (Antip.); τρύφος ib.7.542 (Flacc.). II Act., sharpening, c. gen. rei, ib.6.68 (Jul. Aegypt.):—also θηγάνεος, Hsch.
German (Pape)
[Seite 1206] geschärft, scharf, πυρὶ θηγαλέους ὀξυπαγεῖς στάλικας Antip. Sid. 17 (VI, 109); schärfend, λίθος θηγαλέη καλάμων Iul. Aeg. 11 (VI, 68).
Greek (Liddell-Scott)
θηγᾰλέος: -α, -ον, (θήγω) ὀξύς, κοπτερός, Ἀνθ. Π. 6. 109., 7. 542. ΙΙ. ἐνεργ., ὀξύνων, ἀκονῶν, μετὰ γεν. πράγμ., αὐτόθι 6. 68· ὁ Ἡσύχ. ὡσαύτως ἀναφέρει θηγάνεος.
French (Bailly abrégé)
α, ον :
1 aiguisé, tranchant;
2 qui aiguise.
Étymologie: θήγω.
Greek Monolingual
θηγαλέος, -α, -ον (Α)
1. οξύς, κοφτερός
2. αυτός που ακονίζει κάτι.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θήγω (πρβλ. φεύγω-φευγαλέος). Αν πρόκειται για αρχαίο τ., αποτελεί μαρτυρία για εναλλαγή τών παρεκτάσεων -αλ-αν- στο θ. θηγ- (πρβλ. λ.χ. θηγ-αν-η)].
Greek Monotonic
θηγᾰλέος: -α, -ον (θήγω),
I. ακονισμένος, κοφτερός, σε Ανθ. Π.
II. Ενεργ., αυτός που ακονίζει, που κάνει κάτι αιχμηρό, με γεν., στον ίδ.
