incola: Difference between revisions
πολλάκις δοκεῖ τὸ φυλάξαι τἀγαθὰ τοῦ κτήσασθαι χαλεπώτερον εἶναι → it often proves harder to keep than to win prosperity | it is often harder for men to keep the good they have, than it was to obtain it
m (Text replacement - "]]>" to "]]") |
(D_4) |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
{{Lewis | {{Lewis | ||
|lshtext=<b>incŏla</b>: ae, comm. (f. Phaedr. 1, 6, 6; Prud. Ham. 642) [in-[[colo]],<br /><b>I</b> an [[inhabitant]] of a [[place]], a [[resident]].<br /><b>I</b> Lit.: optati cives, populares, incolae, accolae, advenae omnes, Plaut. Aul. 3, 1, 1: [[incola]] est, qui in [[aliquam]] regionem [[domicilium]] suum contulit, quem [[Graeci]] πάροικον appellant, Dig. 50, 16, 239: opp. [[civis]]; peregrini [[autem]] [[atque]] incolae [[officium]] est, etc., a [[foreign]] [[resident]] ( = Gr. [[μέτοικος]]), Cic. Off. 1, 34, 125; cf.: Tarquinium, non Romanae [[modo]] sed ne Italicae [[quidem]] gentis, . . incolam a Tarquiniis ... regem [[factum]], Liv. 4, 3, 11: [[incola]] et his magistratibus parere debet, [[apud]] quos [[incola]] est, et illis, [[apud]] quos [[civis]] est, Dig. 50, 1, 29; Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; 2, 4, 58, § 130: sunt [[enim]] e [[terra]] homines, non ut incolae [[atque]] habitatores, id. N. D. 2, 56, 140: [[Coloneus]] [[ille]] [[locus]] cujus [[incola]] [[Sophocles]] ob oculos versabatur, id. Fin. 5, 1, 3: ([[Socrates]]) totius mundi se incolam et civem arbitrabatur, id. Tusc. 5, 37, 108: audiebam Pythagoram Pythagoreosque incolas [[paene]] nostros, [[almost]] [[our]] countrymen, id. de Sen. 21, 78: [[Pergama]], Incola [[captivo]] quae bove [[victor]] alat, Ov. H. 1, 52: [[Phryx]], Luc. 9, 976: Idumæae [[Syrophoenix]] portae, Juv. 8, 160.— Poet., in apposition, or adj., Cameren [[incola]] [[turba]] vocat, the natives, Ov. F. 3, 582.—<br /><b>II</b> Transf., of animals and [[inanimate]] things: aquarum incolae, Cic. Tusc. 5, 13, 38: [[rana]] stagni [[incola]], Phaedr. 1, 6, 5: novum incolam (piscem) mari dedit, Plin. 9, 17, 29, § 63: quae (arbores) incolarum [[numero]] esse coepere, i. e. [[indigenous]], id. 12, 3, 7, § 14: [[Addua]], [[Ticinus]], [[Mincius]], omnes Padi incolae, i. e. [[flowing]] [[into]] the Po, id. 3, 19, 23, § 131: me Porrectum [[ante]] fores obicere incolis Plorares aquilonibus, [[native]], Hor. C. 3, 10, 4. | |lshtext=<b>incŏla</b>: ae, comm. (f. Phaedr. 1, 6, 6; Prud. Ham. 642) [in-[[colo]],<br /><b>I</b> an [[inhabitant]] of a [[place]], a [[resident]].<br /><b>I</b> Lit.: optati cives, populares, incolae, accolae, advenae omnes, Plaut. Aul. 3, 1, 1: [[incola]] est, qui in [[aliquam]] regionem [[domicilium]] suum contulit, quem [[Graeci]] πάροικον appellant, Dig. 50, 16, 239: opp. [[civis]]; peregrini [[autem]] [[atque]] incolae [[officium]] est, etc., a [[foreign]] [[resident]] ( = Gr. [[μέτοικος]]), Cic. Off. 1, 34, 125; cf.: Tarquinium, non Romanae [[modo]] sed ne Italicae [[quidem]] gentis, . . incolam a Tarquiniis ... regem [[factum]], Liv. 4, 3, 11: [[incola]] et his magistratibus parere debet, [[apud]] quos [[incola]] est, et illis, [[apud]] quos [[civis]] est, Dig. 50, 1, 29; Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; 2, 4, 58, § 130: sunt [[enim]] e [[terra]] homines, non ut incolae [[atque]] habitatores, id. N. D. 2, 56, 140: [[Coloneus]] [[ille]] [[locus]] cujus [[incola]] [[Sophocles]] ob oculos versabatur, id. Fin. 5, 1, 3: ([[Socrates]]) totius mundi se incolam et civem arbitrabatur, id. Tusc. 5, 37, 108: audiebam Pythagoram Pythagoreosque incolas [[paene]] nostros, [[almost]] [[our]] countrymen, id. de Sen. 21, 78: [[Pergama]], Incola [[captivo]] quae bove [[victor]] alat, Ov. H. 1, 52: [[Phryx]], Luc. 9, 976: Idumæae [[Syrophoenix]] portae, Juv. 8, 160.— Poet., in apposition, or adj., Cameren [[incola]] [[turba]] vocat, the natives, Ov. F. 3, 582.—<br /><b>II</b> Transf., of animals and [[inanimate]] things: aquarum incolae, Cic. Tusc. 5, 13, 38: [[rana]] stagni [[incola]], Phaedr. 1, 6, 5: novum incolam (piscem) mari dedit, Plin. 9, 17, 29, § 63: quae (arbores) incolarum [[numero]] esse coepere, i. e. [[indigenous]], id. 12, 3, 7, § 14: [[Addua]], [[Ticinus]], [[Mincius]], omnes Padi incolae, i. e. [[flowing]] [[into]] the Po, id. 3, 19, 23, § 131: me Porrectum [[ante]] fores obicere incolis Plorares aquilonibus, [[native]], Hor. C. 3, 10, 4. | ||
}} | |||
{{Gaffiot | |||
|gf=<b>incŏla</b>,¹⁰ æ, m. ([[incolo]]),<br /><b>1</b> celui qui demeure dans un lieu, habitant : Cic. Nat. 2, 140 ; Fin. 5, 3 ; incolæ [[nostri]] Cic. CM 78, [[nos]] compatriotes, habitants de notre pays || [en parl. des plantes, des animaux] : Cic. Tusc. 5, 38 ; Plin. 9, 63 || [en parl. des choses] indigène : Plin. 12, 14 ; Hor. O. 3, 10, 4 || Padi incolæ Plin. 3, 131, affluents du Pô<br /><b>2</b> opp. à [[civis]] = [[μέτοικος]], domicilié : Cic. Off. 1, 125 ; Verr. 2, 4, 26 ; 4, 130. fém. d. Phædr. 1, 6, 6. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 06:36, 14 August 2017
Latin > English (Lewis & Short)
incŏla: ae, comm. (f. Phaedr. 1, 6, 6; Prud. Ham. 642) [in-colo,
I an inhabitant of a place, a resident.
I Lit.: optati cives, populares, incolae, accolae, advenae omnes, Plaut. Aul. 3, 1, 1: incola est, qui in aliquam regionem domicilium suum contulit, quem Graeci πάροικον appellant, Dig. 50, 16, 239: opp. civis; peregrini autem atque incolae officium est, etc., a foreign resident ( = Gr. μέτοικος), Cic. Off. 1, 34, 125; cf.: Tarquinium, non Romanae modo sed ne Italicae quidem gentis, . . incolam a Tarquiniis ... regem factum, Liv. 4, 3, 11: incola et his magistratibus parere debet, apud quos incola est, et illis, apud quos civis est, Dig. 50, 1, 29; Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; 2, 4, 58, § 130: sunt enim e terra homines, non ut incolae atque habitatores, id. N. D. 2, 56, 140: Coloneus ille locus cujus incola Sophocles ob oculos versabatur, id. Fin. 5, 1, 3: (Socrates) totius mundi se incolam et civem arbitrabatur, id. Tusc. 5, 37, 108: audiebam Pythagoram Pythagoreosque incolas paene nostros, almost our countrymen, id. de Sen. 21, 78: Pergama, Incola captivo quae bove victor alat, Ov. H. 1, 52: Phryx, Luc. 9, 976: Idumæae Syrophoenix portae, Juv. 8, 160.— Poet., in apposition, or adj., Cameren incola turba vocat, the natives, Ov. F. 3, 582.—
II Transf., of animals and inanimate things: aquarum incolae, Cic. Tusc. 5, 13, 38: rana stagni incola, Phaedr. 1, 6, 5: novum incolam (piscem) mari dedit, Plin. 9, 17, 29, § 63: quae (arbores) incolarum numero esse coepere, i. e. indigenous, id. 12, 3, 7, § 14: Addua, Ticinus, Mincius, omnes Padi incolae, i. e. flowing into the Po, id. 3, 19, 23, § 131: me Porrectum ante fores obicere incolis Plorares aquilonibus, native, Hor. C. 3, 10, 4.
Latin > French (Gaffiot 2016)
incŏla,¹⁰ æ, m. (incolo),
1 celui qui demeure dans un lieu, habitant : Cic. Nat. 2, 140 ; Fin. 5, 3 ; incolæ nostri Cic. CM 78, nos compatriotes, habitants de notre pays
